Jakoś nie przekonują mnie wydawane w ostatnich czasach (auto)biografie znanych sportowców. Za wiele w nich koloryzowania i poświęcania uwagi nieistotnym szczegółom. Właściwie mógłbym powiedzieć to samo o książce dotyczącej Pavla Nedveda gdyby nie to, że czyta ją się zdecydowanie lepiej. Nie wiem czy to bardziej zasługa tajemniczego współautora książki, czy może bardziej przemawia do mnie „słowiańskość” wypowiedzi. Jest normalnie, bez nadmiernego przesłodzenia.
Urodzony w 1972 roku zawodnik wspomina początki swojej kariery w Chebie – która bliźniaczo podobnie mogła wyglądać na polskich boiskach w latach osiemdziesiątych XX wieku. Nie znajdziemy tu wielu danych, to raczej migawki z ważniejszych dla Nedveda wydarzeń, zwłaszcza odnośnie sensacyjnego srebra zdobytego przez Czechy w 1996 roku na Mistrzostwach Europy, radości z pierwszego tytułu uzyskanego z Lazio, dominacji Juventusu Turyn i jego karnego relegowania z Serie A, a przede wszystkim nieszczęsna żółta kartka w słynnym meczu Ligi Mistrzów w sezonie 2002/03 z Realem Madryt (3-1). Wszystko zaś przeplatane wątkami z życia prywatnego. Pozycja może nie jest rewelacyjna, dość krótka, lecz na tle wielu innych książek tego typu zupełnie przyzwoita.

Jakoś nie przekonują mnie wydawane w ostatnich czasach (auto)biografie znanych sportowców. Za wiele w nich koloryzowania i poświęcania uwagi nieistotnym szczegółom. Właściwie mógłbym powiedzieć to samo o książce dotyczącej Pavla Nedveda gdyby nie to, że czyta ją się zdecydowanie lepiej. Nie wiem czy to bardziej zasługa tajemniczego współautora książki, czy może bardziej...