Wziąłem książkę z półki w domu, nawet nie wiem jak tam się znalazła. Obstawiam kosz na wyprzedaży książek w Auchan - jest za parę złotych, jest logo "Fabryki Słów", pewnie dlatego kupiłem i zapomniałem. Aż któregoś dnia wychodząc na autobus do fabryki zgarnąłem pierwszą z brzegu nie ruszaną książkę.

Pierwsze podejrzenia zacząłem mieć po trzydziestu stronach. Po stu byłem już prawie pewien, po kolejnych pięćdziesięciu w końcu sprawdziłem. No tak, to jest książka dla dzieci. Bo do kogóż innego mógłby być adresowany przekaz, w którym najstraszniejsze co czeka ludzi i czego wszyscy się boją, to... egzaminy? Kto mógłby kupić sytuację, gdzie ludzie zamiast zwyczajnie się nauczyć stresują się tym i zamiast podstaw matematyki woleliby odpowiadać na pytania o typach wycieraczek do butów lub rodzajach drzemek, bo akurat to ich najbardziej interesuje? Okrutny świat w którym twoja pozycja społeczna całkowicie zależy od tego jak zdasz corocznie powtarzany egzamin. Problem jest taki, że z punktu widzenia osoby dorosłej taki świat wydaje się bardzo fajny i o wiele sprawiedliwszy niż ten w którym naprawdę żyjemy.

Z mojego punktu widzenia, poza naiwnością i śmiesznymi problemami świata przedstawionego, najgorsza była szablonowość bohaterów. Dziewczynka która jest silna (girl power!), chłopiec który może jest, za przeproszeniem, pizdowaty, ale za to czuły i uczuciowy (ach nie wstydźmy się płakać!) czy kolejny chłopiec który jest lekko upośledzony i wyszydzany, ale w końcu okazuje się być pomocny i mieć wpływowego starego.

Wszystko klisze, ale doczytałem do końca.

Wziąłem książkę z półki w domu, nawet nie wiem jak tam się znalazła. Obstawiam kosz na wyprzedaży książek w Auchan - jest za parę złotych, jest logo "Fabryki Słów", pewnie dlatego kupiłem i zapomniałem. Aż któregoś dnia wychodząc na autobus do fabryki zgarnąłem pierwszą z brzegu nie ruszaną książkę.

Pierwsze podejrzenia zacząłem mieć po trzydziestu stronach. Po stu byłem...