Książkę "Opowieści warszawskie" Karoliny Beylin z 1956 r. kupiłam kilka tygodni temu w dość niezwykłym antykwariacie na Solcu za jedyne 5 zł i wydaje mi się, że byłam jej pierwszą czytelniczką. Po raz pierwszy od 1956 roku przekładałam strony, strony jeszcze nie przełożone! Samo to miało dla mnie pewną magię.

Książka podzielona jest na osiem tematycznych rozdziałów. Opowieści o Warszawie obejmują czas od 1642 roku, kiedy autor pierwszego przewodnika po Warszawie Adam Jastrzębski spaceruje po ulicach miasta, a autorka wraz z nim aż do czasów rewolucyjnych w 1905. Znajdziemy tutaj też inne fabularyzowane "reportaże" autorki: z życia warszawskiego mieszczaństwa i szlachty, rozwoju miasta z okresu Księstwa Warszawskiego, z ogrodów warszawskich od XVII do XIX wieku, o rzemieślnikach XIX-wiecznej Warszawy, z walk Powstania Listopadowego, o teatrze Warszawy.

Pomimo tej rozpiętości tematycznej, udawanie fabuły czy też reportażu jest na dłuższą metę jednak nużące. Nużące, gdyż autorka przejechała się po tematach raczej powierzchownie, bez pogłębienia tematu. Niby dużo miejsc, dużo wydarzeń, ale wszystko jakoś poupychane. Dla kogoś kto zna historię, w tym historię Warszawy, będzie to odświeżenie wiadomości, ale jedynie to. Dla kogoś kto nie jest pasjonatem historii Warszawy, raczej nie pozna jej z tej książki.

Natomiast książka sama w sobie jest już zabytkiem. Kupując ją, byłam ciekawa, jak z perspektywy komunizmu (lata 50), opisana będzie historia Warszawy, robotniczej ale też magnackiej. I z tej perspektywy wyszła chyba obronną ręką.

Książkę "Opowieści warszawskie" Karoliny Beylin z 1956 r. kupiłam kilka tygodni temu w dość niezwykłym antykwariacie na Solcu za jedyne 5 zł i wydaje mi się, że byłam jej pierwszą czytelniczką. Po raz pierwszy od 1956 roku przekładałam strony, strony jeszcze nie przełożone! Samo to miało dla mnie pewną magię.

Książka podzielona jest na osiem tematycznych rozdziałów....