„Opowieści dziwnej treści”
Przyznam się na początku, że nic nie wiedziałem o Helenie P. Bławatskiej. Dlatego chwalę sobie obszerny wstęp do książki, w którym przybliżono życiorys autorki. Można dodać, że ów życiorys był niezwykle bogaty i stanowiłby gotowy scenariusz do filmu przygodowo-podróżniczego. Autorka była zaangażowana religijnie i interesowała się magią i okultyzmem, co znajduje odbicie w jej opowiadaniach. Była wszechstronna i otwarta na inną kulturę i wierzenia. W historiach znajdziemy opisy rytuałów z Indii, Turcji, Rosji i innych krajów. Same opowiadania są podporządkowane szerzeniu przekonań autorki. Musimy się przygotować na sporą nie zawsze strawną dawkę informacji. Same opowiadania są z gatunku tych niesamowitych i przypominają klimatem romantyczne opowieści o duchach, z niekiedy zaskakującym zakończeniem.
Język autorki jest bogaty ale nie tak staranny jak innych pisarzy w tym samym okresie. Pomocny bywa Krzysztof Grudnik, który przełożył i opracował ten zbiór. Jest on odpowiedzialny za wiele pożytecznych przypisów, rozjaśniających mroki ówczesnego nazewnictwa i czasami bujnej fantazji autorki. Czytelnik jest prowadzony za rękę i takie podejście sobie bardzo chwalę. Co znajduje się w środku?
„Czy sobowtór może zabić?” - opowiadanie z gatunku „ghots story” z wątkiem kryminalnym. Jest tajemnica i jest napięcie. Dobrze się czyta.
„Nierozwiązana tajemnica” – kolejne z cyklu „duchy i zjawy”. Tym razem akcja ma miejsce w Paryżu. Do końca brniemy wraz z autorką, by odpowiedzieć sobie na pytanie „w jaki sposób?”, które to jest mottem przewodnim.
„Karmiczne wizje” – to moim zdaniem najtrudniejsze i najbardziej niezrozumiałe przeze mnie opowiadanie w tym zbiorze. „Przygody” duszy Ego – są wykładem na temat pewnych dogmat i trzeba mieć dużo samozaparcia, by to spożyć.
„Zaczarowane życie” – to wycieczka w arkana kultury ówczesnej Japonii. Znakomita historia, pokazująca, że zbytni sceptycyzm może zabić. Autorka osiągnęła równowagę pomiędzy interesującą i wciągającą akcją a równie frapującym tłem. Opowiadanie mogące wiele nauczyć.
„Lśniąca tarcza” – to tureckie klimaty. Prosta historia z przebogatym opisem rytuałów magicznych (?) snuje się leniwie do samego końca.
„Jaskinia Echa”- tym razem odbywamy wycieczkę do Rosji. Sama historia nieco bardziej skomplikowana. Dość ciekawie zaaranżowana na początku, utrzymuje czytelnika w niepewności i napięciu do końca. Zakończenie lekko zasugerowane. W sumie kolejne z gatunku – „duchy, zjawy i prawda wyjdzie na jaw”. Gdzieś tam w tle zły, z gatunku Szatan.
„Z polarnej krainy” – krótka i ciepła historia. Taka do opowiadania wieczorem. Z gatunku „niemożliwe a jednak”, bez udziału duchów. No chyba... ale musiałbym zaspojlerować.
„Skrzypce z duszą” – mistrzowska opowieść nosząca w sobie okruchy horroru ekstremalnego. Czytelnik nie musi się bać zniesmaczenia, bowiem wszystko jest podane zgodnie z ówczesnymi normami, delikatnie ale sugestywnie. Pracuje nasza wyobraźnia podsycana przez legendy. Chyba najlepsze w tym zbiorze.
„Skrzypce z duszą” zamykają zbiór „Opowieści okultnych”. Na koniec warto wspomnieć o wydaniu za które odpowiada Wydawnictwo IX. Po pierwsze bardzo dobrze merytorycznie opracowany zbiór. Dzięki przypisom dostajemy sporą dawkę wiedzy na temat czasów w których dzieje się akcja. Przypisy pod tekstem, nie zaburzają czytania. Twarda oprawa z interesującą i klimatyczną ilustracją. Robi wrażenie. Ciekawie zaaranżowana czcionka tytułowa to drobiazg, ale wiele takich drobiazgów sprawia, że zbiór prezentuje się pięknie na półce. Wartościowa, choć miejscami niełatwa w odbiorze pozycja. Dla osób, które oczekują czegoś więcej od książki...

„Opowieści dziwnej treści”
Przyznam się na początku, że nic nie wiedziałem o Helenie P. Bławatskiej. Dlatego chwalę sobie obszerny wstęp do książki, w którym przybliżono życiorys autorki. Można dodać, że ów życiorys był niezwykle bogaty i stanowiłby gotowy scenariusz do filmu przygodowo-podróżniczego. Autorka była zaangażowana religijnie i interesowała się magią i...