Tekst „Oikologia (Inkarnując wiarę)” jest próbą przedstawienia pewnego nurtu refleksji nazywanego oikologią – od greckiego słowa „oikos”, czyli dom. Jest to jak gdyby przeniesienie ekologii (słowo o tych samym niemal znaczeniu, choć o innej historii przechodzenia do języków europejskich) do sfery duchowej. Troskę o dom autor wiąże – idąc za myślą protestanckiego Teologia Paula Tillicha – z troską ostateczną, czyli z wiarą. Taka koncepcja oikologii aspiruje do rangi obiektywnej dyscypliny humanistycznej, wchodzącej w rozliczne związki z akademickimi dziedzinami wiedzy, gdzie racjonalizuje się dzisiaj zbyt radykalnie. Jest też ta oikologiczna opcja czymś więcej niż prąd refleksyjny albo moda literacka bądź filozoficzna. Oikologia bowiem, nie tracąc kontaktu z racjonalnością, rzuca kotwicę tam, gdzie racjonalność już dawno zawiodła. Oikologia jako refleksja i poszukiwanie ocalenia jest wyrazem zatroskania jeszcze innego — stanowi odpowiedź na współczesny lęk. Oikologia to nie tylko metaforyczne ujmowanie treści domu. Dom to doświadczenie, a także pojemność duchowa, emocjonalna, intelektualna i ślad wydarzenia, relacji oraz autentycznego spotkania. Dom to również zmaterializowana wiara w Boga i sens istnienia. Wiara, że tu, w tym miejscu, w którym muszę żyć, jest ten punkt, gdzie podejmuję działanie i zaczynam egzystować autentycznie.