Zawsze myślałam, że zwrot "niedobrze mi się robi" stosowane w kontekście lektury jest tylko metaforą, ale w przypadku tej książki jest fizycznym doznaniem autentycznych mdłości podchodzących do gardła. Czytałam w swoim życiu różne obrzydliwe rzeczy na czele z wypocinami Clive'a Barkera, o których myślałam, że nic ich nie przeskoczy pod względem niesmaku, ale nie. Jest "Ogród udręczeń".

Zacznijmy od tego, że jeśli książeczka jest o rzekomo chińskich więzieniach i stosowanych w nich torturach, a na okładce widać gejszę z kochankiem, to człowiek powinien się zaniepokoić - wydawca, który stosuje takie tandetne chwyty reklamowe raczej nie będzie pieczołowicie szukał atrakcyjnej prozy, tylko wyda byle co, jeśli tylko odpowiednio sensacyjne.
Książeczkę przetłumaczył przed wojną Leon Choromański i to, że dziełko ma z okładem lat sto widać. Powiedziałabym, jest to jedyna jego zaleta: jak cudownie ożywczo jest zobaczyć w druku "p..." zamiast "penis"!

Ten rozkoszny, pruderyjny "p..." jest zresztą jedyną zaletą książki. Reszta jest głupotą szczególnego rodzaju, jakimś dziwnym pomieszaniem mizoginii, pragnień owiniętych tym samym futrem, w które Sacher-Masoch ustroił swoją Wenus oraz pornografii, która nie ma odwagi być pornografią, więc zamiast zdrowo uprawiać seks, jaki chce, zawraca głowę gnijącym mięsem, napadami epilepsji, gnijącym mięsem, kwitnącymi kwiatami, gnijącym mięsem, facetem, który jest głupią ciapą oraz gnijącym mięsem. Mówiłam o gnijącym mięsie?

Przekład zatem, nomen omen, trąci myszką, proza jest jakości tak słabej, że musi nadrabiać niesmaczną sensacją, wartość artystyczna jest żadna. Co zostaje? Otóż po bohaterskim pokonywaniu mdłości przez ponad sto stron czytelnik zostaje z niejasnym pytaniem, do jakiego stopnia Mirbeau był popieprzony.

Zawsze myślałam, że zwrot "niedobrze mi się robi" stosowane w kontekście lektury jest tylko metaforą, ale w przypadku tej książki jest fizycznym doznaniem autentycznych mdłości podchodzących do gardła. Czytałam w swoim życiu różne obrzydliwe rzeczy na czele z wypocinami Clive'a Barkera, o których myślałam, że nic ich nie przeskoczy pod względem niesmaku, ale nie. Jest...