Książka ukazuje prywatne i zawodowe perypetie życiowe polskich laureatów Nagrody Nobla. Autor nie uwzględnił Lecha Wałęsy tłumacząc, że ostatnio ukazało się wiele biografii przywódcy strajków w stoczni gdańskiej. Uważam jednak, że po prostu chciał uniknąć ewentualnych kłopotów i pozwów sądowych ze strony rodziny Wałęsy.
Tytuł książki jest przesadny i nieadekwatny, do tematu, ponieważ nasi nobliści, w większości, nie byli aż tak wielkimi prowokatorami, aby nazywać ich skandalistami. To często otoczenie i prasa bulwarowa, szukająca taniej sensacji, kreowały wokół nich atmosferę skandalu.

Z kart tej książki wyłaniają się przede wszystkim tytani pracy:
Maria Skłodowska-Curie, Henryk Sienkiewicz i Władysław Stanislaw Reymont.
Obserwujemy ich pracę oraz życiowe perypetie, dramaty a także sytuację finansową.
Dwoje pierwszych noblistów musiało pogodzić się ze śmiercią ukochanych życiowych partnerów. Po powszechnej akceptacji ich dokonań, artyści musieli borykać się zarówno z nadmiernym uwielbieniem, jak i z jadowitą krytyką opiniotwórczych środowisk i osób z własnego środowiska, prasy oraz opinii publicznej. Mimo tego, obydwoje znaleźli
w sobie siłę i determinację, aby bezinteresownie realizować projekty dla dobra ogółu i jeszcze pozyskiwać na tę działalność fundusze.
Szczególnie godna podziwu była społeczna i charytatywna działalność Marii Skłodowskiej - Curie podczas II wojny światowej. Za tę działalność Polka powinna była otrzymać Pokojową Nagrodę Nobla.
Z kolei Reymont to genialny samouk, wychowany w toksycznej rodzinie tyranizowanej przez przemocowego i skąpego, aż do bólu, ojca. Przyszły noblista chodził do szkoły tylko jeden rok, a potem musiał pracować, aby zarobić na życie. Reymont marzył o aktorstwie, ale nie miał talentu scenicznego, pisał więc scenariusze dla objazdowych trup aktorskich i tak zaczęła się jego przygoda z literaturą.

Wiem, że okres II wojny światowej oraz czasy stalinowskie były dla Polaków niezwykle trudne i traumatyczne, dlatego jestem daleka od formułowania zarzutów lub oskarżeń wobec postawy ludzi, którym przyszło się z tą rzeczywistością borykać. Krytycznych ocen nie formułuje w swej książce także pan Koper.
Muszę jednak stwierdzić, że życiorys Czesława Miłosza jest dla mnie bardzo rozczarowujący. Nie znalazłam w nim nic, za co mogłabym poczuć szacunek dla życiowej postawy tego twórcy.
Był to skupiony na sobie egoista, który zadebiutował, dzięki homoseksualnemu romansowi ze znanym i wpływowym pisarzem mieszkającym w Stawiskach. Po owym homoseksualnym incydencie Miłosz, z iście hedonistycznym zapałem, zaliczał kolejne panny, mężatki, studentki i dziennikarki.
Czesław Miłosz twierdził , że razi go polski nacjonalizm, ale nie przeszkadzał mu nacjonalizm Litwinów i prześladowanie Polaków w okresie funkcjonowania kolaborującego z hitlerowcami reżimu Smetanowa. Pisarz był w tym czasie w Wilnie, widział to wszystko na własne oczy i co? I nic.
Znamy omawiany w szkole utwór tego poety zatytułowany "Campo di Fiori". Jest to wiersz, który porusza problem obojętności Polaków na tragedię mieszkańców warszawskiego getta. Czesław Miłosz miał rację, że skrytykował taką postawę. Jednak nic nie wiemy o tym, co on sam uczynił, aby nie być obojętnym i pomóc Żydom z getta. Wiemy natomiast, że okupację przetrwał na alkoholowych ciągach i że wybuch powstania warszawskiego przewegetował w piwnicy warszawskiej kamienicy z wódką oraz swą kochanką, żoną polskiego dyplomaty, którego wybuch wojny uziemił poza granicami Polski.
Po wojnie Miłosz grzecznie służył komunistom, kwestionował nawet fakty o rzeczywistych sprawcach zbrodni w Katyniu i Miednoje, wystarał się o posadę dyplomaty na zagranicznej placówce, co znacznie ułatwiło mu ucieczkę z Polski na Zachód. A później sprytnie lawirował pomiędzy komunistami i ich politycznymi przeciwnikami w Ameryce. Dobrze, że przynajmniej na starość troskliwie opiekował się obłożnie chora żoną, którą przez całe życie notorycznie zdradzał.
Z kolei Wisława Szymborska, wydała mi się osobą mało zaradną życiowo. Stąpała po ziemi, ale z głową bliżej chmur, niż życiowych problemów dnia codziennego. U progu swej literackiej kariery, wydawała się kompletnie zagubiona w rzeczywistości, która zaistniała po 1945 roku i potrzebowała dużo czasu, aby rozczarować się komunizmem. Zresztą
nie ona jedna miała z tym kłopot.
W końcu nie każdy rodzi się Tyrmandem, Gombrowiczem, Bobkowskim czy Herbertem.
Listę noblistów zamyka laureat Pokojowej Nagrody Nobla Józef Rotblat zdeklarowany Polak o żydowskim rodowodzie i z polskim obywatelstwem uczestniczący w pracach nad bombą wodorową, który ostatecznie stał się nieprzejednanym wrogiem tego przedsięwzięcia. Ale niestety, w czasie zimnej wojny, był marionetką w rękach polityków i "pożytecznym idiotą", którym sprytnie grali Rosjanie, aby propagandowo zdyskredytować politykę USA.

Nie sposób o wszystkim tutaj napisać.
Sporym zaskoczeniem był dla mnie np. fakt, że Komitet Noblowski rozważał przyznanie nagrody dla literatury narodu polskiego, chcąc wyróżnić jednocześnie Sienkiewicza i Orzeszkową. Pomysł jednak upadł i Orzeszkowa miała zostać nagrodzona później, ale zanim to nastąpiło, pisarka zmarła.

Kończyłam tę książkę z gorzką refleksją, że źle się stało, iż Komitet Noblowski zauważył poezję Czesława Miłosza, a nie zechciał dostrzec i docenić poezji oraz osobowości Zbigniewa Herberta.

Przeczytane w ramach kwietniowego wyzwania czytelniczego LC.
Książka, która zabiera czytelnika w kilka podróży. W podróże w towarzystwie Henryka Sienkiewicza po XIX-wiecznej Europie, Ameryce i Afryce. U boku Marii Skłodowskiej -Curie oraz Czesława Miłosza można podróżować do - wiecznej Francji na początku XXw. i do USA po zakończeniu II wojny światowej, gdy w Polsce nastał "Towarzysz komunizm".

Książka ukazuje prywatne i zawodowe perypetie życiowe polskich laureatów Nagrody Nobla. Autor nie uwzględnił Lecha Wałęsy tłumacząc, że ostatnio ukazało się wiele biografii przywódcy strajków w stoczni gdańskiej. Uważam jednak, że po prostu chciał uniknąć ewentualnych kłopotów i pozwów sądowych ze strony rodziny Wałęsy.
Tytuł książki jest przesadny i nieadekwatny, do...