"Niedzielną torebkę" otrzymałam od samej Pani Wandy, za co serdecznie jej dziękuję. Bardzo lubię powieści polskich autorów, zwłaszcza te, które dotykają naszego społeczeństwa, historii, naszej spuścizny, bo co jak co, ale my, Polacy, o Polsce i Polakach wiemy najlepiej :).
Książka jest pełnym emocji obrazem zniszczenia, jakie niesie za sobą nie tylko wojna ale przede wszystkim wrogość wobec szeroko pojmowanej inności, innej nacji, koloru skóry czy włosów, innego języka. Wydaje mi się, że wszelkie wojny z tego się właśnie biorą - z podziału ludzi, najpierw na "my" i "wy", a potem dalej i dalej aż w końcu dochodzimy do całkowitego szaleństwa, w którym jesteśmy w stanie nazwać małe dziecko naszym wrogiem.

Książka czyta się ze smutkiem i niepokojem, wszędzie napotykamy tyle zła, że powoli zaczynamy wątpić czy gdziekolwiek znajdzie się jeszcze jakaś ostoja, czy człowiek człowiekowi tylko wilkiem, czy może są też przyjaciele, ludzie gotowi bezinteresownie nieść pomoc. Nie brakuje wzruszeń i bardzo ludzkich uniesień ku miłości, ku nadziei, ku wolności.

Choć powieść wpisana jest w kontekst historyczny nie można się tu odnieść do prawdziwych wydarzeń - całe tło stanowi fikcja literacka, jednak przesłanie pozostaje jedno - żadne zło nie jest wieczne, a żadna przemoc nie jest w stanie wykorzenić z człowieka tego, co jest w nas wpisane od chwili narodzin - umiłowania wolności.

"Niedzielną torebkę" otrzymałam od samej Pani Wandy, za co serdecznie jej dziękuję. Bardzo lubię powieści polskich autorów, zwłaszcza te, które dotykają naszego społeczeństwa, historii, naszej spuścizny, bo co jak co, ale my, Polacy, o Polsce i Polakach wiemy najlepiej :).
Książka jest pełnym emocji obrazem zniszczenia, jakie niesie za sobą nie tylko wojna ale przede...