Raczej trudna w odbiorze książka filozoficzna. Wywód jest z jednej strony historyczny z drugiej problemowy. Gdzieś w ciągu wywodu autor formułuje tezę, że od XVI wieku do I połowy XX wieku toczył się konflikt mądrości oraz nauki. Generalnie jako mądrość Maritain rozumie tzw. poznanie spekulatywne (dot. metafizyki arystotelesowsko-tomistycznej oraz teologii katolickiej) i je broni. Ów konflikt zwyciężyła nauka, niemniej teraz (czytaj: lata 30. XX wieku) chodzi o pogodzenie nauki i mądrości, gdyż nauka sama nie może dojść do ontologicznego poznania natury. Drogą do tego pogodzenia ma być, wg autora, filozofia przyrody/natury (dziś chyba mówi się na ten dział filozofii: filozofia nauki). Niestety książka była publikowana w latach 30. XX wieku przed (albo równolegle) z głośną książką Karla Poppera, który wprowadzał współczesne rozumienie nauki z jej fundamentami w postaci „metody naukowej”, „falsyfikacjonizmu” itd. co powoduje, że nie odnosi się do tego typu myślenia bezpośrednio. Filozofia przyrody Maritaina opisana jest tu w jednym ok. 30-40 stronicowym rozdziale i jest czymś pośrednim pomiędzy nauką a metafizyką. Z jednej strony dla metafizyki jest konieczna, gdyż bez niej metafizyka traci powiązanie z rzeczami i pozostaje jej skupianie się na samym umyśle (duchu ludzkim). Z drugiej zaś dla nauki jest konieczna, gdyż bez niej nauka pozostawiona jest bez kierunku i wyższego światła mądrości, wszak odkrycia naukowe pociągają za sobą skłonność do filozofowania (abstrakcji), której nie zaspokajają.

Można przyjąć, że ogólna logika, zawarta w książce sprowadza się do tezy, że nauka nie jest wstanie odpowiedzieć na wszystkie pytania i dlatego potrzebna jest filozofia nauki (przyrody/natury), ta jednak również nie rozstrzygnie wszystkich wątpliwości, więc potrzebna jest metafizyka, którą ostatecznie uzupełnia teologia. W ten sposób dochodzimy do poznania w sposób pewny i trwały, czyli docieramy do mądrości. Oczywiście, książka jest erudycyjnie rozbudowana i porusza też wiele innych wątków, których pewnie nie zrozumiałem. Na koniec warto jeszcze dodać, że centralnym tematem książki jest jednak „filozofia w wierze”, czyli przede wszystkim metafizyka w teologii.

Raczej trudna w odbiorze książka filozoficzna. Wywód jest z jednej strony historyczny z drugiej problemowy. Gdzieś w ciągu wywodu autor formułuje tezę, że od XVI wieku do I połowy XX wieku toczył się konflikt mądrości oraz nauki. Generalnie jako mądrość Maritain rozumie tzw. poznanie spekulatywne (dot. metafizyki arystotelesowsko-tomistycznej oraz teologii katolickiej) i je...