Zawsze kiedy boli- sięgam po nią.
Łagodzi jak liść babki przykładany na zdarte kolano, ale sięga głębiej, do środka duszy.
W migotaniu światła, pomiędzy gałęziami lasu porastającego pradawne góry, gdzie bije czystym rytmem serce przyrody, rodzą się najpiękniejsze wiersze.
Rewers liścia, próchno pnia, drobinki mułu z dna rzeki, refleks słoneczny sięgający wgłąb duszy. Tu jest wszystko, by człowiek poczuł zapach mchu i gliny, a chłodny wiatr ostudził pospieszny oddech.

Autorka, Justyna Koronkiewicz, jest autentyczną szamanką, która w słowa zaklina miłość- jej wiersze to najczulszy hołd oddany matce ziemi.

A jednak nie tylko koją ból. Puszczają w środku korzenie. Budzą tęsknoty. W deszczowe popołudnie, w bezsenną noc, stukają od środka natrętne myśli. Może to dobrze? Dokąd prowadzi ta ścieżka?

Wczoraj sięgnęłam po nią raz jeszcze, od początku, do końca, od alfy, po omegę.
W ten ponury, deszczowy wieczór, wtłaczający pustkę w ciasną przestrzeń M2, między żelbetonowe żebra spłycające każdy oddech.

Uwiodły mnie te słowa, podążyłam za nimi w spokojną, kołysaną wiatrem przestrzeń, przysiadłą jak polne grusze pod bielą porowatych, spękanych, warstwami przeszłości obrosłych gór. Zaczarowana chatka dobrej czarownicy- szamanki, która rozmawia z ptakami i rzuca zaklęcia na wiatr, świeci w ciemności ciepłem okien. Przeczy złu. W tej chatce mieszka miłość.

Jeśli jeszcze nie znacie wierszy Justyny Koronkiewicz nie czekajcie dłużej- one odmieniają człowieka na lepsze.
Przeprowadzają przez niezmienny cykl pór roku, niosą zgodę na nieuniknione, wyciszając nieznośny strach przed śmiercią.

Zawsze kiedy boli- sięgam po nią.
Łagodzi jak liść babki przykładany na zdarte kolano, ale sięga głębiej, do środka duszy.
W migotaniu światła, pomiędzy gałęziami lasu porastającego pradawne góry, gdzie bije czystym rytmem serce przyrody, rodzą się najpiękniejsze wiersze.
Rewers liścia, próchno pnia, drobinki mułu z dna rzeki, refleks słoneczny sięgający wgłąb duszy. Tu...