Wladimir Kaminer w "Muzyce Wojskowej" przedstawia rzeczywistość Związku Radzieckiego widzianą swoimi młodymi oczami. W każdym słowie (moim zdaniem bardziej zbioru opowiadań niż powieści), czuć z jednej strony nostalgię (zapewne za latami młodości), z drugiej jednak ta gorzka pigułka humoru i zabawnych historii jest w moim odczuciu podszyta pewnego rodzaju żalem.
Sam wątek wojskowy stanowi jedynie wątłą część dykteryjek, z których stworzona jest ta książka. Na plus - na pewno zabawne przedstawienie całości komunistycznego bardaku, który tworzy obraz kolosa na glinianych nogach, który nad niczym nie panuje, od rzeczy małych, po rzeczy jak na socjalizm przystało monumentalne. Część z historii jest naprawdę zabawna i kilka razy pod nosem głośno się zaśmiałem wyobrażając sobie Kaminera w konkretnych okolicznościach i sytuacjach. Na minus - mimo małej obszerności pojawiające się dłużyzny, brakowało mi jakichś głębszych przemyśleń, jakiegoś podsumowania. Pojawił się również w treści błąd (wiem, że to zapewne wina wydawcy a nie autora, ale dość długo czułem się bardzo zbity z pantałyku widząc w jednym z rozdziałów "był rok 1998", gdzie zupełnie nie pasowało to do treści i wydarzeń w tle. Doszedłem jednak do wniosku, ze to po prostu omyłka którą musiałem sam rozstrzygnąć w ten sposób bo nie dawało mi to spokoju (dlatego też o tym wspominam).
Nie wiem czy to moje odchylenie spowodowane zamiłowaniem do czeskiej, czy obiektywny fakt, ale nie sposób mi nie odszukać pewnego rodzaju inspiracji, analogii zarówno w odniesieniu do treści jak i formy do najcudowniejszej "Śmierci Pięknych Saren" Oty Pavla. W takim zestawieniu niestety dzieło Kaminera wypada dość blado.
Jako, że nie jest to długie dzieło, a czyta się dość lekko (poza pewnymi fragmentami dłużyzn o których wspominałem), to na krótkie oderwanie od czegoś poważniejszego, można polecić, ale nie jest to dzieło wybitne. Powiedziałbym, że jest obiektywnie średnie, ukazujące specyficzną rzeczywistość schyłku związku radzieckiego, momentami zabawne, natomiast nie będzie zajmowało koronnego miejsca na mojej półce.

Wladimir Kaminer w "Muzyce Wojskowej" przedstawia rzeczywistość Związku Radzieckiego widzianą swoimi młodymi oczami. W każdym słowie (moim zdaniem bardziej zbioru opowiadań niż powieści), czuć z jednej strony nostalgię (zapewne za latami młodości), z drugiej jednak ta gorzka pigułka humoru i zabawnych historii jest w moim odczuciu podszyta pewnego rodzaju żalem.
Sam wątek...