Żałuję, że wcześniej nie sięgnąłem po tę pozycję.

Żałuję, bo jest ona świetnym wprowadzeniem w historię włoskiego faszyzmu. W czasie, gdy dopiero wchodziłem w XIX- i XX-wieczną historię Włoch, zajmując się m.in. dziennikami hrabiego Ciano i artykułami dostępnymi on-line, mógłbym sięgnąć po książkę Hägga. Z pewnością lepiej rozumiałbym wzajemne zależności oraz tło wydarzeń.

Wyłapałem kilka drobnych błędów w obszarach, o których mam jakieś pojęcie:
- literówki we włoskich cytatach (prawdopodobnie sprawka tłumacza i korekty)
- według autora, Gabriele D'Annunzio urodził się jako Gabriele Rapagnetta i zmienił nazwisko. Wszystkie źródła, z którymi się spotkałem, podają, że nazwisko zmienił jeszcze jego ojciec.
- „Ciano przywiózł ze sobą najwyższe odznaczenie - Łancuch D'Annunzia - którym zammierzał odznaczyć swojego kolegę po fachu, Ribbentropa”. Tak, tak, D'Annunzio był wielkim poetą i bohaterem narodowym, ale nie aż do tego stopnia. To odznaczenie to oczywiście Order Annuncjaty, czyli Order Najwyższy Świętego Zwiastowania, odznaczenie Domu Sabaudzkiego. Błąd dość śmieszny i mam nadzieję, że wyszedł od tłumacza, nie od autora.
Jest też nie błąd w ścisłym sensie, ale raczej wątpliwa ocena, która zaburza obraz sytuacji:
- „2 czerwca [1946] odbyło się we Włoszech referendum, które zakończyło się miażdżącą klęską monarchii”. Wyniki referendum wyniosły 54,27% dla republiki do 45,73% dla monarchii - nie nazwałbym tego miażdżącą klęską.
Na pewno są tutaj też inne błędy, które zauważyłby historyk. W każdym razie, te, które wymieniłem nie wpływają na odbiór książki w żadnym stopniu.

Autorowi udało się stworzyć dzieło w miarę szczegółowe, a jednocześnie bardzo atrakcyjne. Całość napisana jest w doskonałym rytmie przeplatającym poszczególne wątki, zmuszając wręcz do dalszego czytania (właśnie przez to skończyłem ją w dwa dni). Nie jest na pewno wyczerpująca, mało tu danych statystycznych i niektórych szczegółów dotyczących obsadzanych stanowisk, co zapewne dla 95% czytelników stanowi akurat zaletę.

W wielu kwestiach Hägg wtrąca swoje poglądy, co nadaje książce więcej kolorystyki, ale dla wielu może okazać się zbędne i niekorzystne. Zgadzam się na przykład z jego krytyką postępowania USA w Iraku i Afganistanie, którą w kilku miejscach zestawia z różnymi elementami polityki wojennej Włoch, uważam jednak, że książka mogłaby się obejść bez tych dygresji.

Podsumowując, mimo pewnych niedoskonałości, w tym tych wynikających po prostu z faktu bycia dziełem popularnonaukowym, biografia Mussoliniego autorstwa Görana Hägga jest zdecydowanie godna polecenia - zarówno przypadkowym miłośnikom historii, jak i tym skupionym bardziej na dziejach Włoch.

Żałuję, że wcześniej nie sięgnąłem po tę pozycję.

Żałuję, bo jest ona świetnym wprowadzeniem w historię włoskiego faszyzmu. W czasie, gdy dopiero wchodziłem w XIX- i XX-wieczną historię Włoch, zajmując się m.in. dziennikami hrabiego Ciano i artykułami dostępnymi on-line, mógłbym sięgnąć po książkę Hägga. Z pewnością lepiej rozumiałbym wzajemne zależności oraz tło...