W jednym z wywiadów Kazimiera Szczuka powiedziała, że nie lubi tej książki. Ja także początkowo byłam do niej sceptycznie nastawiona, głównie przez cytat z Szymborskiej zamieszczony we wstępie: „Aborcja jest rozwiązaniem złym…”. Cóż, nie jest złym rozwiązaniem, najczęściej jest po prostu jedynym możliwym, ale zostawmy to. Później robi się naprawdę interesująco i niebanalnie, by zakończyć książkę mocnym: „Jesteśmy milczącą większością, nieprzygotowaną i niezdeterminowaną do dyskusji”. Niestety, zdanie to, mimo ostatnich protestów, jest nadal aktualne. Jak to możliwe, że w 2021 r. kobiety w Polsce godzą się na szafowanie swoim zdrowiem i życiem? Kto zamyka nam usta?

Kazimiera Szczuka szuka odpowiedzi. Przedstawia historię ruchów aborcyjnych w Stanach Zjednoczonych i Francji, przygląda się różnym tekstom kultury, w szczególności prozie Zapolskiej i Nałkowskiej oraz tekstom Boya-Żeleńskiego. Napisane lekkim stylem, ale z wrażliwością, bez cienia agresji. Bardzo zaskoczyło mnie i ujęło, jak dużo miejsca autorka poświęciła świadomemu macierzyństwu, co może zdawać się pewnym paradoksem. Tymczasem aborcja z macierzyństwem wiąże się nierozerwalnie. Tylko kobieta wie, kiedy jest gotowa, by stać się matką, a kiedy tą matką absolutnie być nie może.

„Milczenie owieczek” ma już 16 lat. W międzyczasie pojawiły się nowe pozycje o tej samej tematyce (w tym najnowsza „Aborcja jest” K. Wężyk), a jednak w moim odczuciu nadal warto zapoznać się z treścią tej książki. Polecam.

W jednym z wywiadów Kazimiera Szczuka powiedziała, że nie lubi tej książki. Ja także początkowo byłam do niej sceptycznie nastawiona, głównie przez cytat z Szymborskiej zamieszczony we wstępie: „Aborcja jest rozwiązaniem złym…”. Cóż, nie jest złym rozwiązaniem, najczęściej jest po prostu jedynym możliwym, ale zostawmy to. Później robi się naprawdę interesująco i...