Po książkę sięgnęłam jako anonimowy czytelnik zaciekawiony tytułem i chęcią dowiedzenia się jakie są doświadczenia wybitnego specjalisty chorób wewnętrznych z poszerzeniem nefrologii, endokrynologii ze swej czterdziestoletniej praktyki lekarskiej .
Ze swej autobiografii wyłania się człowiek niezwykle skromny, całkowicie oddany swemu powołaniu lekarskiemu, zawsze przyjaźnie nastawiony do innych, pogodny, uśmiechnięty , którego naczelną dewizą jest dostrzeżenie w pacjencie nie przypadku chorobowego, ale człowieka z dolegliwościami, jego problemami osobowościowymi a także życiowymi. Poznajemy człowieka, który mimo wybitnych osiągnięć naukowych, tytułu profesora nie zatracił umiejętności wysłuchania pacjenta, zrozumienia jego problemów , umiejętności nawiązania kontaktu , serdecznej więzi i potraktowania jak przyjaciela. Przykładem może być wspomniany w publikacji młody inżynier Grzegorz, u którego z chwilą przyjęcia do szpitala wykryte choroby posypały się lawinowo i jednocześnie rozsypało się życie osobiste. Udzielone mu wsparcie profesora , wyjaśnienie celu badań i metod leczenia przywróciło pacjentowi chęć życia. Takich opisów jest w książce sporo, czasem potraktowanych z humorem i wyrozumiałością, jak chociażby stworzenie sobie w warunkach szpitalnych namiastki domu.
Profesor Jacek Imiela to wielki humanista, przyjaciel chorego, kontynuator idei swoich nauczycieli, których wspomina – Alfreda Sicińskiego, Franciszka Kokota , osobowości ludzi świata medycyny, dla których dobro człowieka jest najwyższym priorytetem.

Po książkę sięgnęłam jako anonimowy czytelnik zaciekawiony tytułem i chęcią dowiedzenia się jakie są doświadczenia wybitnego specjalisty chorób wewnętrznych z poszerzeniem nefrologii, endokrynologii ze swej czterdziestoletniej praktyki lekarskiej .
Ze swej autobiografii wyłania się człowiek niezwykle skromny, całkowicie oddany swemu powołaniu lekarskiemu, zawsze...