Wszystkie poprzednie tomy serii przybliżały mnie do autorów, o których już gdzieś słyszałem, których koncepcje i poglądy były mi w jakiś sposób znane, całkiem inaczej jest jednak z numerem trzynastym – Machiavelli jest dla mnie kimś nowym. Kimś, kto od pierwszych stron książki przypadł mi do gustu.

Nie chcę jednak streszczać tutaj treści tomu bądź opowiadać o swoich subiektywnych odczuciach wobec filozofa. Trzeba jednak przyznać wydawcy, że wysuwanie na pierwszy plan kogoś, jakby nie było, nieznanego po kilku tak znamienitych osobistościach wyszło serii na dobre. Czuć napływ świeżego powietrza, którego zaczynało brakować, gdy przez dziesiątki stron czytało się o ontologii i metodzie poznania świata. Z ulgą odkryłem, że są jeszcze filozofowie, których te kwestie tak bardzo nie zajmują.

Co zaś tyczy się samej treści, zdaje mi się, że czym filozof mniej znany, tym lepiej, przejrzyściej i swobodniej się o nim czyta. A może to przypadłość tylko tej serii bądź moje subiektywne odczucie? W każdym razie, pomimo kilku chochlików w tekście, z chęcią przyznam książce najwyższą możliwą ocenę. Jest to jeden z tych tomów, które poleciłbym każdemu, choćby nawet miał być czytany odrębnie od kolekcji.

Wszystkie poprzednie tomy serii przybliżały mnie do autorów, o których już gdzieś słyszałem, których koncepcje i poglądy były mi w jakiś sposób znane, całkiem inaczej jest jednak z numerem trzynastym – Machiavelli jest dla mnie kimś nowym. Kimś, kto od pierwszych stron książki przypadł mi do gustu.

Nie chcę jednak streszczać tutaj treści tomu bądź opowiadać o swoich...