Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tłumaczenie polskie nie jest najlepsze i wpływa to na odbiór pracy. Generalnie, mamy tu połączenie nacjonalizmu, socjalizmu, demokracji bezpośredniej, oraz prawa islamskiego i tradycji arabsko-beduińskiej. Do pozytywów należy na pewno wspomniane oparcie systemu prawnego na prawie naturalnym wyprowadzanym z religii, krytyka demokracji przedstawicielskiej, partii politycznych, koncepcji klasowych, władzy ekonomicznej w kapitalizmie, popkultury sportowej, zarazem zaś pozytywne wartościowanie kobiecości i macierzyństwa, roli rodziny i plemienia, krytyka odchodzenia od naturalnego rozumienia płci na Zachodzie i w krajach komunistycznych, system gospodarczy oparty na własności rodzinnej ale zarazem ograniczający bogacenie się do pułapu zaspokojenia potrzeb, odkomercjalizowanie ziemi. W kontekście tego, że Libia utrzymywała dość przyjazne stosunki z blokiem komunistycznym, zwraca uwagę dość ostra krytyka (w rozdziałach pierwszym i drugim) rozwiązań przyjętych w systemie sowieckim. Do negatywów zaliczyć trzeba na pewno wyraźne skażenie myśli Pułkownika ideami nowoczesnymi jak naród, masy, internacjonalizm, niechęć do tradycyjnych form społecznych. Negatywnie wypada też ocenić uniwersalistyczne aspiracje jego doktryny wyrażone już w samej jej nazwie; Kaddafi nie ogranicza się do propozycji dla samej Libii, czy nawet dla Arabów, lecz uważa że zaproponowany przez niego model powinien zostać przyjęty na całym świecie. Niektóre elementy sprawiają dość przerażające wrażenie, na przykład kaddafistowska koncepcja oświaty, która rozpięta jest gdzieś pomiędzy radykalną utopią a nihilizmem rodem z chińskiej "rewolucji kulturalnej", generalnie zaś, jej urzeczywistnienie musiałoby prowadzić do kompletnego chaosu. Inne pomysły, jak zaczerpnięty chyba od Engelsa postulat zniesienia systemu pieniężnego, są w ewidentny sposób utopijne. Warto byłoby tę książkę jeszcze raz rzetelnie przetłumaczyć (z arabskiego, nie jakichś odpisów po rosyjsku)i ponownie wydać.