Zaczęło się z przytupem. Naprawdę porządna scena walki rozpoczynająca powieść wydawała się zapowiadać niesamowitą lekturę. Opis tego starcia był na tyle dobrze napisany, że potrafiłem bez chwili zawahania wyobrazić sobie całą scenę, prawdopodobnie dokładnie tak jak chciałby tego sam autor. Wydawać by się mogło, że zapowiada się coś niesamowitego. Tak jednak nie było.

Zacznę od pozytywów. Świat jest nie tylko zgrabnie wykreowany, ale i bardzo dobrze opisany. Widziałem, że wielu osobom przeszkadzają przesadzone opisy pojedynczych kreatur i faktycznie, naga ekspozycja dokonywana przez narratora raz czy dwa mogła przytłoczyć, ale ogólnie nie odbierała mi żadnej radości z czytania. Wręcz przeciwnie. Koncepcja potworów Onego, ich rodzaje i realne zagrożenie jakie stwarzają brzmią naprawdę przekonująco. Szczególnie, że autor doskonale ukazuje terror jaki sieją w prawie każdym rozdziale. Sam niby niepotrzebny, ale w gruncie rzeczy wypełniający jakieś tam luki wątek Fargo do pewnego momentu wydawał się służyć wyłącznie pokazaniu do czego zdolne są potwory i zrobił to fenomenalnie.

Za najlepszą część książki uważam początek. Pomijając scenę walki, śmierć jednej z postaci następująca zaledwie dwa rozdziały później naprawdę potrafi poruszyć, mimo że czytelnik nie ma o tejże postaci bladego pojęcia. Potem niestety jest już tylko gorzej.

Bohaterowie są nijacy, a przynajmniej wszyscy z „głównej” linii fabularnej, dotyczącej tytułowego bohatera. Zarówno on, jak i jego ukochana są siebie warci pod względem braku jakichkolwiek cech charakteru. Samo uczucie, które się między nimi rodzi nie ma żadnego sensu, ale to już najmniejszy kłopot. Największym są dialogi. Te zaś, niezależnie od linii fabularnej potrafią naprawdę zachęcić czytelnika do odłożenia tej pozycji na bok i sięgnięcia po cokolwiek innego. Są tak nieludzie, tak nierealne i tak bardzo zrobione na siłę, że może od nich zemdlić. Najczęściej prowadzą do zupełnie nieśmiesznych dowcipów, lub kolejnej porcji ekspozycji, która w przeciwieństwie do tej dokonanej przez narratora, bywa nudna.

Oprócz dialogów, zabolał mnie jeszcze jeden element książki. Brak jakiegokolwiek sensu następujących po sobie zdarzeń. Bohaterowie podejmują decyzje „bo tak”. Najbardziej widać to w momencie, w którym Galion ogłasza swojej wybrance, że od teraz będzie „tym złym”. Tak o. To był moment, w którym zacząłem zastanawiać się, co właściwie poszło nie tak w tak dobrze rysującej się fabule tego lepszego wątku.

Gorszym, jak już pisałem, jest wątek Ksina, który od momentu wstąpienia na królewski dwór, przestał mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Nie mam pojęcia co tam robił, dlaczego, skąd w ogóle pojawiło się zagrożenie, kto je wysłał, czemu pokonali je od razu i dlaczego zaraz po nim pojawiło się inne, niezwiązane z poprzednim? Pod koniec to wszystko, pomijając nawet udany twist odnośnie pochodzenia Ksina, zaczynało przypominać serial albo bardziej zbiór opowiadań. I jeszcze to zakończenie. Tak okropne, tak nieśmieszne i tak głupie, że z ulgą odetchnąłem widząc, że resztę książki zajmuje bestiariusz.
Podsumowując, od pewnego momentu książka wygląda na napisaną na siłę, lub dopisaną po czasie. Z ciekawości sięgnę po kolejny tom, ale mimo wszystko polecam jedynie jako odmóżdżacz.

Zaczęło się z przytupem. Naprawdę porządna scena walki rozpoczynająca powieść wydawała się zapowiadać niesamowitą lekturę. Opis tego starcia był na tyle dobrze napisany, że potrafiłem bez chwili zawahania wyobrazić sobie całą scenę, prawdopodobnie dokładnie tak jak chciałby tego sam autor. Wydawać by się mogło, że zapowiada się coś niesamowitego. Tak jednak nie...