Pierwszy z dziesięciu tomów „Kryminalnej historii chrześcijaństwa” robi wrażenie. Pod wieloma względami. Karlheinz Deschner nie owija w bawełnę, nie bawi się w eufemizmy i nie ma zamiaru udawać "obiektywnego" (o tym, że pojęcie to jest problematyczne w naukach historycznych, traktuje znakomity, ponad 50 stronicowy wstęp - bez którego nie ma sensu czytać tej książki). Oczywiście, aby w ogóle zabierać się za to dzieło, należy mieć niejakie pojęcie o sprawach, które są w nim poruszane. Bez tego książka może być zbyt trudna, choć trzeba przyznać, że autor tam gdzie może, tam stara się budować narrację w możliwie uproszczony sposób. Sprawa to niełatwa, bo materia i waga zarzutów, które Deschner formułuje, wymagają od niego sporo ostrożności. Kto zna kulisy powstawania jego publikacji i ilość przeciwności, którym musiał sprostać, ten wie o czym mowa. Tak bezpardonowe krytykowanie chrześcijaństwa, wytykanie wszystkich jego ciemnych spraw, a przede wszystkim mierzenie czynów przez pryzmat jego własnej (najczęściej tylko deklarowanej) etyki, musiało się spotkać z histeryczną reakcją przeciwnika. Dzieło niemieckiego uczonego może robić wrażenie na kimś, kto nie zna dobrze historii starożytnej i po raz pierwszy spotyka się z tego typu informacjami. Kto jednak poświęcił trochę czasu, i zapoznał się z podstawową literaturą i źródłami z tego okresu, ten w dużej mierze znajdzie tam tylko potwierdzenie tego, z czym się już spotkał. Wyjątkowość Deschnera polega na mocno moralno-emocjonalnym zaangażowaniu w interpretację spraw chrześcijaństwa. Być może leżało mu na sercu stwierdzenie: „Po owocach ich poznacie”. Natomiast tym, którzy z niedowierzaniem czytają jego „Kryminalną historię chrześcijaństwa”, zalecałbym przypatrzyć się zachowaniu aktualnego patriarchy moskiewskiego i jego postawie w obliczu inwazji Putina na Ukrainę. Tego typu zjawisko w relacjach tronu z ołtarzem było od IV wieku po prostu normą na linii hierarchia kościelna – państwo. Dotyczyło to również tzw. Ojców Kościoła, których w swym pierwszym tomie Deschner nie pomija. Zupełne odejście od swego etycznego pierwowzoru na rzecz panowania, władzy, zaszczytów i, mówiąc krótko, bycia jedynie słuszną religią, to właśnie historia chrześcijaństwa, którą przedstawia nam autor.
Daje tej pozycji 10 z uwagi na niebywały warsztat historyczny (i nie tylko) autora. Ilość przypisów oraz literatura przedmiotu budzą wrażenie. Bezkompromisowość, która dla jednych jest nie do przyjęcia, dla innych stanowi główną zaletę dzieła. Każdy, kto choć trochę interesuje się dziejami chrześcijaństwa powinien sięgnąć do tej pracy.

Pierwszy z dziesięciu tomów „Kryminalnej historii chrześcijaństwa” robi wrażenie. Pod wieloma względami. Karlheinz Deschner nie owija w bawełnę, nie bawi się w eufemizmy i nie ma zamiaru udawać "obiektywnego" (o tym, że pojęcie to jest problematyczne w naukach historycznych, traktuje znakomity, ponad 50 stronicowy wstęp - bez którego nie ma sensu czytać tej książki)....