Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Ten pseudoteologiczny gabinet figur woskowych mógłby być powodem prawdziwej wesołości, gdyby wypełniające go postaci nie miały na sumieniu tylu małżeńskich tragedii." W tym jednym zdaniu zawiera się cała istota publikacji Uty Ranke-Heinemann. Odsłania ona bezlitośnie i fachowo absurdy w postrzeganiu sfery seksualności człowieka przez katolicki kler z jego hierarchami na czele. I nie, autorka nie jest walczącą feministką. To profesor teologii i jednocześnie pierwsza na świecie kobieta, która habilitowała się z teologii katolickiej. Jeszcze podczas pracy nad doktoratem współpracowała z Josephem Ratzingerem, późniejszym papieżem Benedyktem XVI i to za cytowanie jego książki została ostatecznie ekskomunikowana. Nie można jednak odmówić jej kompetencji do mówienia o Kościele Katolickim, jego historii i dogmatach. Pani Ranke-Heinemann zabiera więc głos i na każdej stronie swojej książki krytykuje podejście Kościoła do ludzkiej sfery seksualności. Jest to krytyka bardzo konstruktywna, poparta znajomością Nowego Testamentu. W pierwszych kilku rozdziałach przedstawione zostały pogańskie źródła chrześcijańskiego pesymizmu seksualnego, modyfikacje oryginalnego tekstu biblijnego w celu dopasowania ich do swoich potrzeb i rozwój katolickiego podejścia do małżeńskich sypialni, który przez swoją niekonsekwencję doprowadził do współczesnej obłudy. W kolejnych częściach autorka drobiazgowo analizuje podejście Kościoła do różnych grup społecznych i ich pozycja. Na warsztat bierze na przykład homoseksualistów, wskazując na Watykan jako bardzo korzystne środowisko dla gejów. Ale pisze także o kazirodztwie, ludziach, którzy z przyczyn niezależnych nie mogą odbyć stosunku seksualnego, o zarażonych wirusem HIV i o podejściu do kobiet, dla których kolejna ciąża to pewna śmierć. Osobny rozdział został z resztą poświęcony katolickiej moralności w sytuacji krytycznej, kiedy lekarz musi podjąć decyzję, czy kosztem dziecka uratować kobietę, czy też pozwolić umrzeć obojgu. Niestety konkluzja nie napawa optymizmem. Według Uty Renke-Heinemann Kościół już dawno oderwał się od ludzkich spraw i mieni się okrutnym autorytetem w sprawach, o których nie ma pojęcia. Deprecjonuje przy tym kobiety, wmawiając, że traktowanie ich jak inkubatory przywraca im godność. A jednocześnie jest to jedyna religia, w której postać matki jest symbolem dziewictwa, a nie płodności, co samo sobie zaprzecza. I, co autorka nieustannie podkreśla, niechęć kilku celibariuszy do seksu i kobiet wciąż prowadzi do cierpienia tysięcy wiernych. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to dłużyzny i powtórzenia. Tej książki nie czyta się łatwo, bo jej autorka nie jest pisarką, tylko naukowcem, to widać bardzo wyraźnie. Faktycznie momentami pojawia się wrażenie, że wszystko już zostało powiedziane, więc po co znów wspominać św. Tomasza czy św. Augustyna. Tak, tak, mnie też chrześcijańska filozofia jest w stanie wykończyć psychicznie, ale to chore umysły tych dwóch mężczyzn doprowadziły w dużej mierze do obecnej sytuacji i dlatego warto przebrnąć przez tę część, bo przy historii współczesnego Kościoła znowu robi się ciekawiej. Myślę, że najwięcej na przeczytaniu tej książki mogą zyskać ludzie, którzy wierzą w Boga, starają się postępować zgodnie z przykazaniami i uczynkami miłosierdzia i absolutnie nie widzą punktu, w którym byłyby one sprzeczne z użyciem prezerwatywy ani nie czują, że tabletka antykoncepcyjna odbiera im godność. Dla mnie na przykład było to ciekawe poszerzenie horyzontów i umocnienie się w tym, że własny kompas moralny bywa lepszy niż moraliści. "Aż po dzień dzisiejszy dzieci urojone są lepiej chronione przed antykoncepcją niż realne niedorostki przed piekłem i śmiercią pól bitewnych, zgodnie z ową trudną do przyjęcia, fałszywą koncepcją katolicką, że prawdziwe zbrodnie ludzkości dokonują się w małżeńskich sypialniach, a nie na teatrach działań wojennych i nad masowymi grobami". Ja nie do końca chwytam ten system wartości.