„Krwawy bunt” to naprawdę dobrze zrobiony reportaż, jednak po przeczytaniu go doszłam do wniosku, że czegoś w nim brakuje. Naprawdę dezorientujące w tej książce jest to, jak bardzo jest jednostronna.

Kilkadziesiąt lat temu, po miesiącach ignorowania skarg dotyczących niewystarczającego jedzenia, braku opieki medycznej i brutalności strażników, więźniowie przejęli plac ćwiczeń w więzieniu Attica. Ponieważ negocjacje z więźniami zaczęły przynosić owoce (państwo zgodziło się, że praktycznie wszystkie ich skargi były uzasadnione), Rockefeller postanowił zabić więźniów, aby upewnić się, że jest postrzegany jako „strażnik pokoju”.

Pierwsza połowa narracji koncentruje się na frustracji więźniów dotyczącej ich traktowania i braku reakcji funkcjonariuszy więzienia na ich obawy, zajęciu obiektu przez więźniów, negocjacjach prowadzonych w celu rozwiązania sytuacji oraz ostatecznym szturmie na obiekt przez żołnierzy stanu Nowy Jork i oficerów więziennych. Do tej części nie mam żadnych zażaleń. Narracja jest bardzo interesująca, a przedstawione fakty podane i opisane w bardzo przystępny sposób.

Jednak druga połowa książki obejmuje próby ukrycia prawdy przez administrację Rockefellera i urzędników więziennych w całym stanie, niestety tutaj narracja podupada i nie jest już tak angażująca jak przy pierwszej części. Myślę, że okrojenie tego segmentu z wielu niezbyt interesujących dla czytelnika informacji bardzo by tej książce pomogło.

Thompson niejako wychwala wszystko to, co robią więźniowie i ich adwokaci, a to naprawdę przeszkadza w podstawowej logice lub spójności. Na przykład autorka ma problem z tym, że dochodzenie władzy przed wniesieniem oskarżenia zajęło zaledwie trzynaście miesięcy (co autorka uważa za niewystarczający czas, ze względu na ilość dowodów), by następnie powiedzieć, że brak szybkiego procesu jest godny pożałowania. Liczne niespójności i brak obiektywizmu działają na niekorzyść.

Niemniej jest to kolejny głos w walce o pamięć o tym, co wydarzyło się tego dnia. Głos dla więźniów i zakładników, którzy polegli, i przypomnienie, dlaczego upadli. Thompson próbuje nam wszystkim przypomnieć, że to powstanie nie było odosobnionym incydentem i za to należy jej się szacunek.

„Krwawy bunt” to naprawdę dobrze zrobiony reportaż, jednak po przeczytaniu go doszłam do wniosku, że czegoś w nim brakuje. Naprawdę dezorientujące w tej książce jest to, jak bardzo jest jednostronna.

Kilkadziesiąt lat temu, po miesiącach ignorowania skarg dotyczących niewystarczającego jedzenia, braku opieki medycznej i brutalności strażników, więźniowie przejęli plac...