Przeczytałam, bo czytam wszystkie książki które kupuję dziecku.

Jest to zbiór krótkich prostych historyjek, ukazujących codzienne zabawy dwójki tytułowych dzieci. Momentami opowiadania są naprawdę zabawne, lecz czasami zastanawiałam się, jaki tu właściwie ma być morał?

Na przykład w opowieści o zabawie z kotem, w której dzieciaki zawiązały mu sznurek dookoła szyi, bo nie miały smyczy pod ręką. W końcu „zabawa” została przerwana przez osobę dorosłą, stwierdzająca że kotek jest smutny, po czym dzieci stwierdziły że tak nie jest i na tym właściwie koniec historii.

Lub opowieść o obieraniu jabłek, gdzie Janeczka miała tylko jeden nóż, więc Jaś pobiegł do domu i wrócił - również biegnąc - z nożem do Janeczki, po czym się skaleczył obierając te jabłka. Na koniec opowiadania pojawia się mama Janeczki i tłumaczy, że nóż był za ostry.

Trochę dla mnie są denerwujące te detale, choćby ze względu na to, że te dzieci praktycznie nigdy nie są pod opieką rodziców, zwłaszcza w kuchni z nożem, trochę to dziwne.

Ogólnie książka jest pozytywna i dobrze się czyta, jednak na pewno czytając dziecku trzeba tłumaczyć pewne rzeczy, których nie powinno się robić mimo że wyglądają na dobrą zabawę. No i absolutnie nie trzymać ostrych noży w zasięgu 5 latka, jak mają to w zwyczaju rodzice Jasia i Janeczki.

Przeczytałam, bo czytam wszystkie książki które kupuję dziecku.

Jest to zbiór krótkich prostych historyjek, ukazujących codzienne zabawy dwójki tytułowych dzieci. Momentami opowiadania są naprawdę zabawne, lecz czasami zastanawiałam się, jaki tu właściwie ma być morał?

Na przykład w opowieści o zabawie z kotem, w której dzieciaki zawiązały mu sznurek dookoła szyi, bo nie...