Powoli dochodzę do wniosku, że najciekawsze wspomnienia z boisk piłkarskich związane są z zawodnikami z Wysp Brytyjskich. Nie wiem, czy wynika to ze specyficznego poczucia humoru, czy dość lekkiego podejścia do higienicznego trybu życia, a być może zasługa leży po stronie współautora i redaktora. W każdym razie książka poświęcona meandrom życia Paula Mersona bardzo mnie zainteresowała, ba wręcz pochłonęła, choć początkowo nie miałem zbyt wielkich oczekiwań.
Nie wiem, czy dla obecnych fanów piłki to nazwisko jest znane. Dla mnie należał do grona jednego z bardziej utalentowanych zawodników występujących na przełomie lat 80-tych i 90-tych XX wieku w barwach Kanonierów. Nie zaprzeczę, że w tamtych czasach traktowałem Arsenal Londyn jako wyjątkową markę na mapie brytyjskiego footballu. Zapewne długo jeszcze będę czekał na zdobycie tytułu mistrzowskiego przez czerwono-białych, co nie zmienia faktu, że prywatnie lokuję go tuż za Manchesterem United :-)
Co do Paula Mersona (21 A-3 gole) – niewątpliwie był obdarzony nieprzeciętnym talentem, którego na własne życzenie nie wykorzystał w pełni. Do czego sam się przyznaje: niebotyczne wprost zamiłowanie do hazardu, alkoholu i narkotyków. Ale pisze o tym w tak szczery i nietuzinkowy sposób, że lektura jest naprawdę zajmująca. Pośrednio wskazuje na mechanizmy, jaki temu towarzyszą: przekonanie o własnej doskonałości, wpływ otoczenia, a także… nuda i monotonia. Zaprawdę, nie jest łatwo udźwignąć ciężar sukcesu. Jedna z ciekawszych książek o blaskach i cieniach piłkarskiego żywota. 7/10

Powoli dochodzę do wniosku, że najciekawsze wspomnienia z boisk piłkarskich związane są z zawodnikami z Wysp Brytyjskich. Nie wiem, czy wynika to ze specyficznego poczucia humoru, czy dość lekkiego podejścia do higienicznego trybu życia, a być może zasługa leży po stronie współautora i redaktora. W każdym razie książka poświęcona meandrom życia Paula Mersona bardzo mnie...