Przy lekturze miałem bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony autor dokonuje precyzyjnej argumentacji przeciwko scjentyzmowi i moralnemu obiektywizmowi. I faktycznie - jeśli ktoś utrzymuje takie pozycje myślowe, to książka może być pomocna w reewaluacji takich stanowisk. Polecam zwłaszcza zwolennikom poglądów na moralność Sama Harrisa, bo kontrargumentacja jest naprawdę mocna.

Problem w tym, że Stokes jest chrześcijaninem i jego intencje wykraczają daleko poza powyższe. Przez całą książkę przewijają się wzmianki o tym, że on sam uważa chrześcijaństwo za najlepiej opisujący rzeczywistość zestaw poglądów. I tutaj pojawia się zgrzyt, bo ogółem książka zawiera argumentacje przeciwko niektórym stanowiskom związanym z ateizmem, a nie ma w niej prawie wcale argumentów za teizmem. I o ile prawdziwe są autora zastrzeżenia co do zbytniej ufności nauce w ocenie rzeczywistości, to w istocie nie przedstawia on żadnej alternatywy. W domyśle alternatywą ma być według niego chrześcijaństwo, ale na to w książce brak argumentów (oprócz moralnego).

Mnie, jako ateistę, tylko utwierdziło to w przekonaniu, że teizm nie ma nic do zaoferowania współczesnemu człowiekowi (może oprócz mglistych obietnic lepszego życia i rzekomej obiektywizacji moralności).

Przy lekturze miałem bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony autor dokonuje precyzyjnej argumentacji przeciwko scjentyzmowi i moralnemu obiektywizmowi. I faktycznie - jeśli ktoś utrzymuje takie pozycje myślowe, to książka może być pomocna w reewaluacji takich stanowisk. Polecam zwłaszcza zwolennikom poglądów na moralność Sama Harrisa, bo kontrargumentacja jest naprawdę...