Książka jest przerażająca, całe szczęście, że też zapewne nieprawdziwa. Wstrząsająca, bo świat, który opisuje Turnbull, to świat z najgorszych koszmarów, pozbawiony wartości, którym zwykliśmy hołdować, jak miłość, więzy rodzinne, przyjaźń, oddanie, bezinteresowne dobro, współczucie. Ikowie, wśród których antropolog żył przez blisko 2 lata, wyzbyli się wszelkich cech ludzkich, nie kochają swych dzieci, nie dbają o starców, nie szanują rodziny, tradycji. Jedyne, co ich interesuje, to jedzenie. I Turnbull opisuje ten okrutny świat z coraz większym przerażeniem. Coraz mniej w nim antropologa, a coraz więcej moralisty. Współczuje Ikom, upatrując w nich niejako ofiary władzy, która narzuciła im rolniczy tryb życia w niesprzyjających warunkach, a jednocześnie traktuje ich jak ostrzeżenie dla współczesnych społeczeństw (a to lata 70.): jeśli nie wyzbędziemy się egocentryzmu, nie zadbamy o więzi społeczne i kultywowanie wartości, staniemy się tacy jak opisywani przez niego nieszczęśnicy. Bo taka jest według Turnbulla natura ludzka.
Jednak na szczęście dla ludzkości ta książka to już raczej nie praca antropologiczna, a wizja autora tylko częściowo pokrywająca się z faktami. W 1983 roku Ików odwiedził Bernd Heine i spotkał kompletnie innych ludzi. Tylko dlaczego Turnbull powołał do życia taki świat? Czy tak go widział? Czy tak bardzo chciał ostrzec ludzi, że dobro wcale nie jest wrodzoną im cechą?

Książka jest przerażająca, całe szczęście, że też zapewne nieprawdziwa. Wstrząsająca, bo świat, który opisuje Turnbull, to świat z najgorszych koszmarów, pozbawiony wartości, którym zwykliśmy hołdować, jak miłość, więzy rodzinne, przyjaźń, oddanie, bezinteresowne dobro, współczucie. Ikowie, wśród których antropolog żył przez blisko 2 lata, wyzbyli się wszelkich cech...