Mądry, lecz nie przeintelektualizowany. Lekki, lecz nie trąca banałami. Zbiór opowiadań nawiązujących do dzieciństwa dzieci Pani Małgorzaty Kalicińskiej, wzbogaconych jakże trafnymi komentarzami Pana Marka Knapa-Zagóry. Całość spójna, zachęcająca do zastanowienia się nad różnymi aspektami życia rodzinnego, a zwłaszcza nad relacjami. Stanowi kolejny dowód na to, iż wiedzę można przekazać w interesujący sposób, bez budzenia w czytelniku poczucia winy. W zamian dostarczając wyważoną porcję humoru refleksji. Szczerość a nie krytyka. Pielęgnowanie tego, co wartościowe. Zrozumienie dla różnorodności ról pełnionych w rodzinie i wynikających z nich zadań. Pięknie ukazane uczucia. Wiele zdań godnych cytowania. Dzisiaj wybieram dwa dotyczące ról:
„Kobiety nadają dzieciom niepowtarzalną tożsamość. Właśnie po to przechowują w pamięci wszystkie te smakowite szczegóły, którymi zadręczają swe latorośle do czasu, aż one same zaczną to robić własnemu potomstwu”.
„Rodzeństwo uczy naprawiać relacje, doceniać ich niepowtarzalną wartość, zamiast zepsute wyrzucać do kosza i poszukiwać wciąż nowych”.
A dodatkowo, a może przede wszystkim, dwie piękne wypowiedzi syna o mamie:
„A moją mamę to najbardziej kocham za to, że gwiżdże na palcach i ma poczucie humoru. My się domu dużo śmiejemy”.
„- Baśka, jak ty głupia jesteś. Matka nas bardzo kocha, a to, że » fuczy i huczy«, to się nazywa: PROCES WYCHOWAWCZY. Potem jej przejdzie, mówiła mi. Zobaczysz”.

Mądry, lecz nie przeintelektualizowany. Lekki, lecz nie trąca banałami. Zbiór opowiadań nawiązujących do dzieciństwa dzieci Pani Małgorzaty Kalicińskiej, wzbogaconych jakże trafnymi komentarzami Pana Marka Knapa-Zagóry. Całość spójna, zachęcająca do zastanowienia się nad różnymi aspektami życia rodzinnego, a zwłaszcza nad relacjami. Stanowi kolejny dowód na to, iż wiedzę...