Zachęcona opisem na okładce sięgnęłam po "Holenderską dziewczynę" i dziś z ulgą przeczytałam ostatnią stronę. Rozumiem, że nagroda Unii Europejskiej przyznana autorce świadczy o wysokim poziomie tego utworu, ale ja go nie potrafię dostrzec. Owszem, doceniam piękny język i misternie dopracowane zdania, które tworzą duszną i gęstą od emocji atmosferę, ale gdybym miała odpowiedzieć na pytanie o temat tej książki, to chyba miałabym problem.
Fabuła jest i jej nie ma. Oto młoda Holenderka Janna zostaje wysłana przez ojca do Niemiec do jego dawnego przyjaciela arystokraty Egona, aby pod jego okiem doskonalić się w fechtunku. Jest to mężczyzna nękany powojenną traumą i fizycznie oszpecony, co ma związek z ojcem dziewczyny. Oczywiście próbuje ona odkryć tajemnicę, jednocześnie przeżywając pierwszą erotyczną fascynację. W zamku Egona przebywają też dwaj synowie jego kochanki Julii- bliźniacy. To chłopcy w wieku przejściowym między dzieciństwem a męskością- raz bawią się dręczeniem świniaka, by za chwilę rywalizować o względy Janny. Wszyscy bohaterowie tej książki są jacyś niejednoznaczni- służąca i jej mąż, którzy niby są lojalni i wdzięczni za możliwość pracy, ale drzemią w nich rewolucyjne zapędy, Julia, która wydaje się być rozwiązła, ale marzy o miłości i sama Janna, która czuje do swego gospodarza jednocześnie obrzydzenie i czułość.
W powieści widać także świat w momencie rozłamu. Jeszcze żywe są w Niemczech stare tradycje i zasady, ale brutalna rzeczywistość już puka do drzwi zamku Egona. Naziści, którzy już doszli do władzy poczynają sobie coraz śmielej. Arystokrata próbuje odpychać od siebie prawdę o zmieniającym się świecie, ale on wpycha się do jego życia i każe mu się ze sobą zmierzyć. Egon musi pożegnać swojego znajomego uciekającego do Francji przed antysemickimi prześladowaniami, jego dom odwiedza i demoluje gromada młodych faszystów, a ogrodnik coraz śmielej wypowiada swoje poglądy.
Pobyt na zamku Egona jest dla bohaterki doświadczeniem inicjacyjnym. Jej błogie dzieciństwo zostaje brutalnie przerwane, a ona sama dowiaduje się wiele o świecie dorosłych, do którego zmuszona jest wejść. Wyjedzie zupełnie odmieniona.
Czytając "Holenderską dziewczynę" bardzo trudno było mi skupić się na wydarzeniach- miałam wrażenie chaosu, poszarpania fabuły i braku konsekwencji w kreowaniu bohaterów. Nie udało mi się w pełni zrozumieć, na czym polegała wina ojca Janny, która spowodowała oddalenie od siebie współtowarzyszy broni.
Wydaje mi się, że autorka chciała zbyt wiele treści upchnąć w niewielkich rozmiarów utworze i stąd to wrażenie nieuporządkowania.
Językowo wysmakowana powieść, ale tylko dla cierpliwych.

Zachęcona opisem na okładce sięgnęłam po "Holenderską dziewczynę" i dziś z ulgą przeczytałam ostatnią stronę. Rozumiem, że nagroda Unii Europejskiej przyznana autorce świadczy o wysokim poziomie tego utworu, ale ja go nie potrafię dostrzec. Owszem, doceniam piękny język i misternie dopracowane zdania, które tworzą duszną i gęstą od emocji atmosferę, ale gdybym miała...