Burza emocji. Tak działa na mnie „Historia na śmierć i życie” Wojciecha Tochmana. Dziś już ciesząca się wolnością Monika Osińska „Osa”, skazana ponad dwadzieścia siedem lat temu na dożywocie jest bohaterką historii o błędach młodości, winie, karze, resocjalizacji, wolności.

Historia pisana jest na podstawie materiałów zgromadzonych przez dziennikarkę Lidię Ostałowską, z których korzystał autor reportażu. To czyni tę opowieść jeszcze pełniejszą, bo o ile pierwotnym założeniem miała być ona „feministyczną książką, jakiej dotąd nie było” to Wojciech Tochman dodatkowo kładzie akcent na wymiar sprawiedliwości, rozpoczyna dyskusję na temat zasadności dożywotnich wyroków skazujących, rzucając się prosto w paszczę rządnych „chleba i igrzysk” internautów. Autor zadaje wiele pytań, rozszerza konteksty wydarzeń, wprowadza różne postacie i wydarzenia z życia Moniki, które mogą rzucić inne światło na niegdyś jednowymiarowo postrzeganą sprawę.

Czy odpowiedzialność zbiorowa w tej konkretnej sytuacji była zasadna? Czy w Polsce istnieje system resocjalizacji? Czy skazane kobiety postrzegane są inaczej w stosunku do mężczyzn? Jaką rolę w całej historii odegrał Krzysztof O.? I o co chodzi z tym tatarem?

Na te i wiele innych pytań znajdziecie odpowiedź w „Historii na śmierć i życie”. Ja po tej lekturze mam jeszce więcej pytań, jeszce więcej wątpliwości i jeszcze więcej wiary w to, że historie podobne do tej mogą realnie wpłynąć na społeczne postrzeganie wymiaru sprawiedliwości i konsekwencje odbierania nadziei na zmianę, nawet jak nikt w nią nie wierzy.

Burza emocji. Tak działa na mnie „Historia na śmierć i życie” Wojciecha Tochmana. Dziś już ciesząca się wolnością Monika Osińska „Osa”, skazana ponad dwadzieścia siedem lat temu na dożywocie jest bohaterką historii o błędach młodości, winie, karze, resocjalizacji, wolności.

Historia pisana jest na podstawie materiałów zgromadzonych przez dziennikarkę Lidię Ostałowską, z...