Pomyślicie pewnie, że to kolejna opowieść o holocauście i życiu w obozie, co oczywiście nie jest niczym złym. O ofiarach zła wciąż i wciąż warto przypominać. Co jednak wyróżnia książkę Jablonki? Autor pokazuje nam cały proces poszukiwań, dochodzenia do prawdy, zbierania skrawków życia ludzi, którzy zostali z tego życia skutecznie wymazani. Bardzo to trudny i żmudny proces, który obejmuje nie tylko tę ciekawszą stronę, jaką są podróże śladami dziadków - do Polski, na francuską wieś czy aż do Buenos Aires. To także spotkania z nielicznymi żyjącymi świadkami, którzy mogą opowiedzieć o losach Matysa i Idesy. To wciągnięcie w poszukiwania ojca, który latami nie chciał wracać do wojennych wspomnień. Dużą, a do tego bardzo mało widowiskową część procesu poszukiwań zajmuje szperanie we wszelkich dostępnych archiwach, dedukowanie, gdzie można znaleźć kolejne, wiele godzin spędzanych na przeglądaniu dokumentów, by na koniec znaleźć dosłownie dwa zdania bądź zgoła nic...

Ivan Jablonka stara się zbudować wizerunek swoich dziadków, odbudować świat w którym żyli, poznać motywy ich postępowania, odkryć sieć kontaktów, dzięki której cudem udało się uratować jego ojca i ciotkę. Przede wszystkim jednak szuka samego siebie, własnej tożsamości, w budowaniu której niezbędna jest znajomość rodzinnych korzeni.

Polecam Wam tę książkę właśnie ze względu na jej inność, na spojrzenie w przeszłość oczami teraźniejszości, myślę, że się nie zawiedziecie.

Pomyślicie pewnie, że to kolejna opowieść o holocauście i życiu w obozie, co oczywiście nie jest niczym złym. O ofiarach zła wciąż i wciąż warto przypominać. Co jednak wyróżnia książkę Jablonki? Autor pokazuje nam cały proces poszukiwań, dochodzenia do prawdy, zbierania skrawków życia ludzi, którzy zostali z tego życia skutecznie wymazani. Bardzo to trudny i żmudny proces,...