Starożytny Egipt, Średnie Państwo. Czasy tak przeszłe od naszych o trzydzieści pięć stuleci, a już wtedy następujące po prawie dwóch mileniach historii. Czasy Hatszepsud, która dla uznania jej za Faraona musiała zrobić tak wiele.

Historia życia Hatszepsud odtworzona z zapisów na stelach i ścianach, z interpretacji i także domysłów jest pełna symboliki, bo taki był starożytny Egipt, którego spoiwem państwowości była wiara Boga-Słońce i jego boski panteon.
Hatszepsut to także świątynia, którą z niebytu przywracają polscy archeolodzy od ponad 50 sezonów wykopalisk.

Książka o Hatszepsud nie jest porywającym eposem, nie jest fabularyzacją i nie jest trywialna w czytaniu (spragnionych powieści historycznej odsyłam do Egipcjanina Sinuhe). To opis często odwołujący się do odkryć archeologicznych i zapisów utrwalonych hieroglifami. Sporo w niej naszego wyobrażenia o życiu w czasach panowania Królowej-Faraona i życiu jej samej. Styl nieco oszczędny w ekspresji, ale za to rzeczowy i nieprzesadnie naukowy. Przeczytałem z zainteresowaniem.

Starożytny Egipt, Średnie Państwo. Czasy tak przeszłe od naszych o trzydzieści pięć stuleci, a już wtedy następujące po prawie dwóch mileniach historii. Czasy Hatszepsud, która dla uznania jej za Faraona musiała zrobić tak wiele.

Historia życia Hatszepsud odtworzona z zapisów na stelach i ścianach, z interpretacji i także domysłów jest pełna symboliki, bo taki był...