Książka,, Głodna Góra" wpierw spodobała mi się z okładki, bo jest w moich ulubionych barwach niebieskiego. Potem natknęłam się w niej na obrazy, które wpierw musiałam przejrzeć, a dopiero potem książkę przeczytać. Były świetne! Przedstawiały jeden punkt docelowy i mazaje, które wypełniały resztę strony. Można było sobie wiele rzeczy wyobrazić, nie tylko wpatrywać się w jeden punkt. Potrafiły być wesołe, lub bardzo smutne. Były też takie, które odzwierciedlały oczekiwanie niewiadomego. Kolejną rzeczą, która mnie uwiodła były nieziemsko piękne opisy! Aż nie sądziłam, że można w tylu sposobach opisać Górę o której jest książka. Ona naprawdę przyciągała. Niby czytałam tekst, a w głowie gdzieś mi się pojawiał syreni śpiew, który zapraszał do jej świata. Była jak okropny potwór, który wabił nas swoim pięknem, czarem i urokiem, a my jak zahipnotyzowani szliśmy wprost na jej szczyt.
Autorka opisała nam nie tylko górę, ale miejsca, rośliny, krzewy i rzeczy, które do niej prowadziły. Jakby niewidzialne, lecz urokliwe stwory zaślepiały nas swoją urodą, byleby tylko tam wejść...
Ta minimalna książka gości w sobie maleńkie cztery historie, które opisują losy pewnej rodziny wręcz zespolonej z tytułową górą. Ukazuje ludzi, którzy pragną żyć w zgodzie z naturą, wychwalać ją i robić wszystko, by nie utraciła swojej wyjątkowości. Lecz nie będzie to tylko zwykła sielanka. Będą momenty, kiedy bardzo się przestraszymy. Przeczytamy o przykładach, kiedy nie szanuje się przyrody odpowiednio. To będą lekkie ostrzeżenia, lecz z zatrważającym przesłaniem. Otworzą nasz umysł na fakty, które na pierwszy rzut oka nikogo nie będą interesowały. Aż nie mogłam w to uwierzyć, że takie maleństwo skrywało w sobie taki ogrom emocji. Wszystko ze sobą współgrało, pracowało, niemal było od siebie zależne. To pozycja, która zadziwi i przestraszy. Mała jak nasz świat z perspektywy globusa. Teraz już wiecie, że środek jest wielki...
Polecam do czytania właśnie w tym czasie, kiedy czujemy, że musimy nad sobą podumać.

Książka,, Głodna Góra" wpierw spodobała mi się z okładki, bo jest w moich ulubionych barwach niebieskiego. Potem natknęłam się w niej na obrazy, które wpierw musiałam przejrzeć, a dopiero potem książkę przeczytać. Były świetne! Przedstawiały jeden punkt docelowy i mazaje, które wypełniały resztę strony. Można było sobie wiele rzeczy wyobrazić, nie tylko wpatrywać się w...