"Czerwone róże są symbolem gorącego i trwałego uczucia, ale i smutku z uwagi na podobieństwo do koloru krwi. Różowe są podziękowaniem, białe zaś wspomnieniem, ale jeśli emocje dopominają się innego zabarwienia... Tylko serce może wskazać właściwy wybór koloru (...)"

Przyznam Wam, że czasami, zanim przeczytam książkę mam już o niej jakieś myśli. Zazwyczaj po opisie kreuje mi się w głowie historia a okładka uzupełnia resztę. Tak było i tym razem, w przypadku książki "Esy floresy" autorstwa Katarzyny Obodzińskiej. Rewelacyjna okładka od razu przykuła mój wzrok i, za sprawą kłosów, przeniosła mnie w czasy dzieciństwa kiedy to późnym latem biegałam z koleżankami po polach na wsi u mojej babci.

"Esy floresy" to historia opowiadana z dwóch punktów widzenia, Wioletty i Adama. Wioletta to młoda i ambitna studentka dziennikarstwa, która uwielbia kwiaty i ich symbolikę. Adam, to już doświadczony dziennikarz, którego życie nie oszczędzało. Oboje są bardzo wrażliwi na ludzką krzywdę. Z opisu z okładki możemy dowiedzieć się, że to powieść o przyjaźni, zrozumieniu i kwiatach ale tak naprawdę to nie wiem o czym była ta historia. Ścieżka bohaterów miała się przeciąć, mieli się oni spotkać i naiwnie myślałam, że to spotkanie doda smaku całej opowieści. Tak naprawdę czekałam i czekałam, a czy się doczekałam musielibyście sprawdzić sami. A może wcale nie chodziło o to, żeby oni się spotkali?

Książka nie jest wybitnie wymagająca, można ją przeczytać w jeden wieczór. To taka opowieść "na chwilę", kiedy to po przeczytaniu odkładasz ją na półkę bez większych refleksji. A może to moja wina, że za mało wnikliwie ją czytałam? Esy floresy zawsze kojarzyły mi się z bazgrołami, liniami, które gdzieś, kiedyś w jakimś przypadkowym miejscu i czasie wreszcie się przetną. Może tym jest ta historia, ludzkim życiem, które biegnie samotnie żeby wreszcie się z kimś, choć na chwilę spotkać. Autorka sama na końcu zwraca nam uwagę, że swoją książką apeluje o rozsądek, o trzymanie się zasad, o stosowanie się do przepisów.

"Kompozycje kwiatowe od zawsze stanowią dowód uznania, są symbolem wdzięczności."

To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki i mam nadzieję, że z każdą następną książką będzie coraz lepiej.
Jeśli szukacie odskoczni na wieczór, jeśli chcecie dać odpocząć myślom to będzie lektura w sam raz dla Was. Jednak jeśli chcecie aby książka zapadła Wam w pamięci to ... no nie wiem, sami musicie zaryzykować.

"Nowa miłość odmienia kobietę. Sprawia, że przeszłość przestaje być bolesna, a przynajmniej na chwilę ulega zapomnieniu. Czasem wypływa w najmniej oczekiwanych momentach - w snach, w kłótniach, tęsknocie za tym, co znane, i w tajemnicy przed tym, co mogło się wydarzyć, a nie zdążyło, bo zostało brutalnie przerwane przez okoliczności lub inną chętną na jej miejsce..."

"Czerwone róże są symbolem gorącego i trwałego uczucia, ale i smutku z uwagi na podobieństwo do koloru krwi. Różowe są podziękowaniem, białe zaś wspomnieniem, ale jeśli emocje dopominają się innego zabarwienia... Tylko serce może wskazać właściwy wybór koloru (...)"

Przyznam Wam, że czasami, zanim przeczytam książkę mam już o niej jakieś myśli. Zazwyczaj po opisie kreuje...