Był rok 1974. Trójka przyjaciół Joanna, Ania oraz Adam kończą liceum w Ustce i wybierają się na studia do Poznania. Każdy z nich ma wielkie plany na przyszłość i chce jak najlepiej pokierować swoim życiem. Czasy są jednak ciężkie. Żywność na kartki, ciężko dostępne artykuły. Ubrania przerabiane po kilka razy, ze względu na ogromne braki na sklepowych półkach. Kwitnie czarny rynek. Nielegalna wymiana walut i handel złotem to tylko jedno z nich. W tym celu bohaterowie często wybierają się do stolicy Węgier. Przemycają ubrania tak bardzo wyczekiwane na polskim rynku. Każdy z bohaterów powieści trudzi się różnymi pracami, aby móc tylko w miarę godnie żyć w tak niepewnych czasach. Z biegiem czasu życie bohaterów ulega zmianie. Czy bohaterom uda się przejść przez zaplanowaną przez nich drogę? Co na nich czeka po drodze? Przeczytajcie koniecznie ,,Dzika plaża”.
***
,,Dzika plaża” to powieść, która dostarczy nam wiele życiowych refleksji. Dzięki niej poznamy czasy, w których nic nie było na wyciągnięcie ręki. O każdą rzecz trzeba było swoje wystać w kolejce. To czasy komunizmu, czasy w których nie było wolności słowa. Kraj był podzielony na zwolenników i przeciwników partii. Na każdym kroku liczyły się dobre układy.
Lata PRL-u są mi obce, bo urodziłam się znacznie później, ale wiele z opisywanych tu rzeczy słyszałam z opowieści mojej mamy. Dzięki tej książce mogłam poczuć atmosferę tamtych lat.

Powieść Iwony Walczak to książka o planach, marzeniach, tych spełnionych i nie. To książka o życiu, dążeniu do szczęścia i miłości.

Główna bohaterka Joanna to kobieta bardzo inteligentna, która wzięła na barki wszystkie domowe rozterki. Swoją zaradnością wzbudziła u mnie ogromny podziw. Jednak życie jej nie było usłane różami. Była zdana na siebie. Dźwigała ciężar życia domowego i zawodowego. W mężu nie miała żadnego oparcia, wręcz jeszcze dodatkowe obciążenie. Jednak pomimo tych wielu przeciwności losu znalazła sobie cel, dla którego była wstanie znieść i zrobić wiele.

W książce daje się wyczuć nostalgię, tęsknotę za rodzinnym domem, za niespełnioną miłością, niespełnionymi ambicjami.

,,Dzika plaża” to powieść, którą czyta się z takim spokojem, jednak nie myślcie, że to jest nudna książka. Absolutnie nie. Książka jest niesamowicie ciekawa i wciągająca. Bardzo szybko ją przeczytałam, bo ciężko było się od niej oderwać

Autorka ma przyjemny styl pisania, dzięki czemu książkę czyta się strona za stroną. Dzięki tej powieści zbudowałam sobie w głowie lepszy obraz lat 80.
Polecam. 😄

„Opuścili dziką plażę. Od teraz będzie porządkować życie swoje i synów. Złotym albo słonecznym brzegiem pójdą w stronę przystani, domu, siedliska, portu, cokolwiek to będzie, niech by nawet na klifie, może być w kratkę, w paski, albo w różowym kolorze. Na końcu tej drogi zbudują dom na fundamentach dobrych, ale i złych doświadczeń, bo te drugie kleją równie mocno, jak ty dobre.”

Był rok 1974. Trójka przyjaciół Joanna, Ania oraz Adam kończą liceum w Ustce i wybierają się na studia do Poznania. Każdy z nich ma wielkie plany na przyszłość i chce jak najlepiej pokierować swoim życiem. Czasy są jednak ciężkie. Żywność na kartki, ciężko dostępne artykuły. Ubrania przerabiane po kilka razy, ze względu na ogromne braki na sklepowych półkach. Kwitnie czarny...