Dziennik Sylwii to z całą pewnością zapadająca w pamięć lektura. Zaskakuje nowatorskie połączenie dwóch z pozoru zupełnie nieprzystających do siebie form prozy. Dziennik na ogół kojarzy się z literaturą mocno stojącą na ziemi, opisującą fakty, miejsca, skrupulatnie oddającą chronologię wydarzeń. Tymczasem podróż, która jest głównym tematem książki Małopolskiej, w takiej formie odbywa się tylko „za dnia”. Część opowiadań ma bowiem charakter marzeń sennych, w których wszystko, nawet najbardziej nieprawdopodobne i magiczne zdarzenia są możliwe i mają miejsce. To fragmenty, które nie tylko nadają lekturze oniryczną atmosferę, ale o dziwo mają również moc kształtowania fabuły. Bohaterowie budzą się odmienieni, zmieniają kierunek, opisują senne wyobrażenia, jak gdyby były faktem.
Książka jest okraszona opisami nie z tej ziemi. Przyroda i ludzie stapiają się w tej podróży w jedno. Całość chwilami przypomina prozę poetycką. Zazdroszczę autorce zmysłu obserwacji świata i talentu do budowania niecodziennych porównań. Wykreowany świat nie tylko się ogląda, ale i odczuwa całym sobą: wdycha, nasłuchuje, odczuwa dotykiem.

Dziennik Sylwii to z całą pewnością zapadająca w pamięć lektura. Zaskakuje nowatorskie połączenie dwóch z pozoru zupełnie nieprzystających do siebie form prozy. Dziennik na ogół kojarzy się z literaturą mocno stojącą na ziemi, opisującą fakty, miejsca, skrupulatnie oddającą chronologię wydarzeń. Tymczasem podróż, która jest głównym tematem książki Małopolskiej, w takiej...