Jakże dawno nie czytałam czegoś tak subtelnie pięknego. To prawdziwa uczta językowa i emocjonalna. Powieść ma ciekawą formę. I dlatego, że to listy, dzienniki, a więc wchodzimy w odczucia,myśli bohaterów w całości. I dlatego, że napisana jest z dwóch punktów widzenia - kobiety i mężczyzny, często o tych samych wydarzeniach. I dlatego, że to opowieść szkatułkowa: Luna i Heliodor, o których piszą Max i Karen, a jeszcze w ostatniej części pojawia się tak jak antyczny chór, Anna i Andrzej. A do tego to niespotykany dzisiaj, albo rzadko, tekst o bliskości, intymności, poznawaniu siebie poprzez otwartość na drugiego człowieka, o uważności. Ach! I jeszcze o wielu, wielu pięknych rzeczach, które mogą nam się zdarzyć w relacjach. No i jest to powieść optymistyczna.
To jednak nie wszystko. Bohaterem i tematem książki jest także sam język. W różnym wymiarze – język, który tak inaczej, tak pięknie i zabawnie, z taką delikatnością i frywolnością opisuje nasze erotyczne doświadczenia. Jestem zauroczona i pełna podziwu dla autorów: (...). Ale Ty, Karen, znasz wspaniałe zdania o miłości. Jedno dałaś Heliodorowi: «jesteś taka niebieska». Czy można piękniej adorować kobietę? A inne dajesz mnie: «lubię tracić z Tobą czas». Wiedziałaś, że trudniej by było obdarować mnie hojniej?"
Książka udowadnia, że o seksie można pisać otwarcie a jednocześnie subtelnie. 

Jakże dawno nie czytałam czegoś tak subtelnie pięknego. To prawdziwa uczta językowa i emocjonalna. Powieść ma ciekawą formę. I dlatego, że to listy, dzienniki, a więc wchodzimy w odczucia,myśli bohaterów w całości. I dlatego, że napisana jest z dwóch punktów widzenia - kobiety i mężczyzny, często o tych samych wydarzeniach. I dlatego, że to opowieść szkatułkowa: Luna i...