Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę

Nasiąknięta emocjami książka, przedstawiająca oczami nastoletniego chłopca, historię życia we współczesnej Syrii owładniętej wojną.

Nastoletni Adam boryka się z własnym rozwojem, który nie daje mu normalnie funkcjonować wśród rówieśników. Wyśmiewany i szkalowany ucieka we własny świat, przesycony różnorodnymi barwami, a wybuchające w jego głowie emocje przekłada na płótno, ukazując wszystkim swój nietuzinkowy talent malarski. Gdy wybucha wojna, chłopiec jest zagubiony. Z kolorowego świata trafia w otchłań zimnych i ponurych barw, nie mogąc zrozumieć panującego porządku. Odtąd jego życie staje się jednym wielkim rozczarowaniem, a każdy dzień walką o przetrwanie.

Nasiąknięta emocjami książka, przedstawiająca oczami nastoletniego chłopca, historię życia we współczesnej Syrii owładniętej wojną.

Nastoletni Adam boryka się z własnym rozwojem, który nie daje mu normalnie funkcjonować wśród rówieśników. Wyśmiewany i szkalowany ucieka we własny świat, przesycony różnorodnymi barwami, a wybuchające w jego głowie emocje przekłada na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czemu tak mało ludzi przeczytało tę ksiażkę. To jedna z lepszych i najbardziej poruszjacych powieści, jakie przeczytałam. Bardzo zachęcam do przeczytania i zachęcenia innych czytelników.

Czemu tak mało ludzi przeczytało tę ksiażkę. To jedna z lepszych i najbardziej poruszjacych powieści, jakie przeczytałam. Bardzo zachęcam do przeczytania i zachęcenia innych czytelników.

Pokaż mimo to

Rewelacyjna, niesamowita, poruszająca, wzruszająca, wstrząsająca.
Każdy z nas słyszał o wojnie w Syrii, ale czy wiemy o co chodzi w tym konflikcie i co tak naprawdę przeżywają zwykli ludzie w Aleppo?
Ten świat jest dla nas odległy, niezrozumiały, czasami wrogi. Nie rozumiemy go, a brak zrozumienia prowadzi do lęku, obaw i nieuzasadnionej agresji.
Tak zachowujemy się często w stosunku do emigrantów z Syrii, dlatego koniecznie powinniśmy przeczytać tą książkę.
Opis wojny w Syrii z perspektywy 14-letniego chłopca z zespołem Aspergera, którego pasją jest malowanie obrazów daje nam możliwość poznania , doświadczenia i zobaczenia tego świata.
Nie jestem w stanie Wam nawet przedstawić konkretnych opisów, bo to jest tak porażające, do bólu prawdziwe, sugestywne, że czytelnik sam musi tego doświadczyć.
Czytanie tej powieści jest jednocześnie przyjemnością i bezgranicznym bólem.
Pięknie napisana, wstrząsająca. Koniecznie trzeba ją przeczytać.

Rewelacyjna, niesamowita, poruszająca, wzruszająca, wstrząsająca.
Każdy z nas słyszał o wojnie w Syrii, ale czy wiemy o co chodzi w tym konflikcie i co tak naprawdę przeżywają zwykli ludzie w Aleppo?
Ten świat jest dla nas odległy, niezrozumiały, czasami wrogi. Nie rozumiemy go, a brak zrozumienia prowadzi do lęku, obaw i nieuzasadnionej agresji.
Tak zachowujemy się często...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z najpiękniejszych i jednocześnie najsmutniejszych książek, jakie przeczytałam.
Czternastoletni chłopiec z symptomami zespołu Aspergera i synestezją zostaje brutalnie wciągnięty w świat wojny. Nie rozumie, co się dzieje; dzięki odpowiedniej narracji możemy dokładnie widzieć świat wrażliwymi oczami chłopca, odczuwać jego smutek, strach, gniew, zdziwienie, a także krótkie chwile radości.
Książka pokazuje, jak otaczająca wojna powoli, stopniowo odziera z człowieczeństwa. Wiele scen dosłownie złamało mi serce, zwłaszcza te, gdzie chłopiec wyjadał jedzenie ze śmietnika, lub gdy odstrzelono mu palce, a on nie rozumiał, dlaczego nie chcą się złożyć z powrotem.
Pięknie jest przedstawiona postać siostry Adama, pokazana jej siła i starania, by zapewnić bezpieczeństwo rodzinie, to, jak kocha brata nad życie; myśl o nim przywraca jej odwagę nawet w najtrudniejszych momentach.
Dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Bardzo, bardzo polecam.

Jedna z najpiękniejszych i jednocześnie najsmutniejszych książek, jakie przeczytałam.
Czternastoletni chłopiec z symptomami zespołu Aspergera i synestezją zostaje brutalnie wciągnięty w świat wojny. Nie rozumie, co się dzieje; dzięki odpowiedniej narracji możemy dokładnie widzieć świat wrażliwymi oczami chłopca, odczuwać jego smutek, strach, gniew, zdziwienie, a także...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje serce podczas czytania tego zostało złamane z miliard razy... Chciałam jeszcze napisać, że nie pamiętam kiedy ostatnio czytałam coś tak okropnie smutnego i chwytającego za serce, ale nie wiem czego innego mogłam się spodziewać po wojnie opowiedzianej oczami dziecka...

Moje serce podczas czytania tego zostało złamane z miliard razy... Chciałam jeszcze napisać, że nie pamiętam kiedy ostatnio czytałam coś tak okropnie smutnego i chwytającego za serce, ale nie wiem czego innego mogłam się spodziewać po wojnie opowiedzianej oczami dziecka...

Pokaż mimo to

Ta książka boli, ta książka przeraża, ta książka zachwyca. A w niej dwa niespenetrowane przeze mnie tematy. Każdy z nich pojedynczo byłby w stanie zawładnąć emocjami czytelnika, a to połączenie - to prawdziwa petarda!!!

Temat pierwszy to wojna we współczesnym świecie, która toczy się teraz, wcale nie tak daleko od Europy. Czasem docierają do nas echa tej wojny, ale kto by się tym na codzień przejmował. Wracamy do niej myślą, gdy czasem dochodzą do nas jakieś dziennikarskie newsy, gdy emitowany jest koncert charytatywny lub gdy fala uchodźców z Syrii szturmuje bramy Europy. Nie przywiązujemy zbyt wielkiej wagi do czegoś co nas osobiście nie dotyka „tu i teraz”. A tam, w Aleppo szara wojenna, przerażająca codzienność. Strach, głód, brak wody, dachu nad głową, utrata bliskich, wszechobecne cierpienie.

Drugi temat to ludzie cierpiący na zespół Aspergera. Niby coś tam wiem, ale nie o tym, co dzieje się w głowie chorego, co mu w duszy gra, jak postrzega rzeczywistość, jakie emocje i lęki w nim ożywają. I wojna, i choroba psychiczna to wielkie nieszczęścia. A tu, w książce następuje kumulacja tych nieszczęść. 14-letni Adam inaczej postrzegający świat, zmagający się z chorobą Aspergera, potrzebujący ładu i spokoju - w czasie okrutnej, wyniszczającej wojny. Chłopiec doświadcza również dodatkowego zaburzenia - synestezji, czyli widzi otoczenie i emocjie za pośrednictwem kolorów . Jest malarsko utalentowany, a malowanie to jego pasja, to co widzi i czuje przelewa na papier. Maluje od zawsze, początkowo kolorowo i magicznie. Potem, gdy wskutek wojny kolory uciekają mu z głowy - dokumentuje wojenną rzeczywistość i swoje odczucia w szarościach, czerniach i krzyczącej czerwieni. Smutne to bardzo, ale świetnie opisane i wykorzystane przez autorkę w kompozycji powieści.

Książkę czyta się łatwo, choć temat megaciężki. Jest straszna i piękna. Złamała serce mnie i wszystkim znajomym, którym ją poleciłam. Jestem zaskoczona, że tak niewiele osób zadeklarowało w LC, że ją przeczytało lub chce przeczytać. JEST TEGO WARTA!

Ta książka boli, ta książka przeraża, ta książka zachwyca. A w niej dwa niespenetrowane przeze mnie tematy. Każdy z nich pojedynczo byłby w stanie zawładnąć emocjami czytelnika, a to połączenie - to prawdziwa petarda!!!

Temat pierwszy to wojna we współczesnym świecie, która toczy się teraz, wcale nie tak daleko od Europy. Czasem docierają do nas echa tej wojny, ale kto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pełna bólu i rozpaczy historia o wojnie.
Niesamowicie działała na wyobraźnię, poprzez przedstawienie wszystkiego w wielu kolorach przez głównego bohatera.
Jest to z pewnością pierwsza książka o wojnie przedstawiona "kolorami" - taka, którą czytałam.
Mimo szczegółowych opisów i tak nie jestem w stanie wyobrazić sobie jak okropna musi być wojna, tym bardziej obserwowana i przeżywana przez dziecko.

Pełna bólu i rozpaczy historia o wojnie.
Niesamowicie działała na wyobraźnię, poprzez przedstawienie wszystkiego w wielu kolorach przez głównego bohatera.
Jest to z pewnością pierwsza książka o wojnie przedstawiona "kolorami" - taka, którą czytałam.
Mimo szczegółowych opisów i tak nie jestem w stanie wyobrazić sobie jak okropna musi być wojna, tym bardziej obserwowana i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I znowu książki ułożyły mi się w parę. „Ostatni świadkowie” Swietłany Aleksijewicz i „Chłopiec z Aleppo” Sumii Sukkar. Obie książki to obraz wojny malowany oczami dzieci. Dzieli je forma gramatyczna: czas. „Ostatni świadkowie” została napisana w czasie przeszłym, „Chłopca z Aleppo” napisano w czasie teraźniejszym. Dzieli je 70 lat. Najważniejsze, dzieli je nadzieja. W „Ostatnich świadkach” wyrażona jest nadzieja, że to była ostatnia wojna. W „Chłopcu” już nikt nie ma żadnej nadziei.
Poza tym łączy je wszystko. Bo obie książki sięgają do trzewi, wyrywają bebechy czytelnika, powodują krzyk buntu: to nie jest prawda, tego nie mogło być, to fikcja. Choć przecież wiemy, że są to prawdziwe relacje, surowe, pozbawione rozmachu, bez patosu, z bólem który zadaje jeden człowiek drugiemu. Zadaje bezkarnie i bezwzględnie. Zadaje anonimowo, kryjąc twarz za mundurem, karabinem i ideami. I nie można uwierzyć w ciąg dalszy, przecież każdy kto przeczyta jedną z tych książek już nigdy nie posunie się do zbrodni, do nienawiści, do obłudy, do rasizmu.
Tyle że ci którzy noszą karabiny nie sięgną po te książki, płonne nadzieje. Z wojska najbardziej wrył mi się obraz młodego porucznika, mieliśmy przerwę na poligonie, on wyciągnął książkę, zaczął ją uważnie czytać. To mną poruszyło, nareszcie jakiś ludzki odruch u tego pozbawionego uczuć wojskowego cyborga. Podszedłem bliżej i przeżyłem szok. Porucznik czytał regulamin wojskowy! Co pomyślałem? Pomyślałem złośliwie: lepiej żeby niektórzy byli analfabetami, może wtedy zaczęliby myśleć.
Niestety książki Aleksijewicz i Sukkar potwierdzają to, o czym wiem: naszą planetą rządzą cyborgi studiujące pilnie wojskowe regulaminy. Nie ma nadziei.
Co do Chłopców z Aleppo, świetny debiut, pilnie będę wypatrywać następnej książki, oby nie musiał opisywać kolejnej wojny.

I znowu książki ułożyły mi się w parę. „Ostatni świadkowie” Swietłany Aleksijewicz i „Chłopiec z Aleppo” Sumii Sukkar. Obie książki to obraz wojny malowany oczami dzieci. Dzieli je forma gramatyczna: czas. „Ostatni świadkowie” została napisana w czasie przeszłym, „Chłopca z Aleppo” napisano w czasie teraźniejszym. Dzieli je 70 lat. Najważniejsze, dzieli je nadzieja. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę" to przykład książki, która trzyma serce czytelnika w garści od samego początku do szarego - a może nie? - końca. Boleśnie realna historia łamiąca serce, gdzie gorycz łączy się z radością, a rozpacz z nadzieją. Ta powieść to wzruszające przedstawienie realiów wojny, która naprawdę trwa i codziennie niszczy ludzkie życia.

Adam nie jest typowym głównym bohaterem. Jak na swój czternastoletni wiek, wydaje się dość dziecinny, a jego zachowanie może być lekko irytujące - spowodowane jest to Zespołem Aspergera, którego objawy ma chłopiec. Oprócz tego, widzi on świat inaczej, barwniej, przez synestezję - ludzi oraz ich emocje postrzega jako konkretne kolory, co daje mu możliwość wierniejszego oddania uczuć na swoich obrazach. Patrzenie na błyskawicznie rozwijającą się wokół niego wojnę jest niesamowicie silnym doświadczeniem, które czuje się bardzo dotkliwie i zapada w pamięć na długi czas.

Sumia Sukkar - niesamowita pisarka, której pióro mnie oczarowało, a umysł kompletnie rozbroił emocjonalnie. Swój debiut, czyli właśnie "Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę" napisała w wieku - o ile się nie mylę - dwudziestu dwóch lat, czyli dość młodo. Kobieta ta ma wielki talent, ponieważ opisać masakrę wojny oczami dziecka, w dodatku niezwykłego nastolatka, musi być nie lada wyzwaniem, a Sukkar zrobiła to z taką pasją i delikatnością, że aż brak mi słów - po prostu niesamowite...

"Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę" to przykład książki, która trzyma serce czytelnika w garści od samego początku do szarego - a może nie? - końca. Boleśnie realna historia łamiąca serce, gdzie gorycz łączy się z radością, a rozpacz z nadzieją. Ta powieść to wzruszające przedstawienie realiów wojny, która naprawdę trwa i codziennie niszczy ludzkie życia.

Adam nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To... Było mocne.
Czas teraźniejszy, jakim posługiwał się narrator i przewaga zdań pojedynczych nadawały historii tempa i dynamiczności, które sprawiały z kolei, że wydarzenia wciągały jeszcze bardziej.
Chłopiec być może był infantylny i ciężko go zrozumieć, co nie zmienia jednak faktu, że jego wrażliwość i sposób postrzegania wojny jeszcze bardziej sprawiała że stawała się ona w oczach czytelnika największym koszmarem jaki może spotkać niewinną rodzinę.
Cieszę się, że przeczytałam tą książkę i polecam ją wszystkim, którzy czują się w miarę przygotowani na sceny wojny ociekające krwią i przyprawiające o ból nad zagubieniem człowieczeństwa

To... Było mocne.
Czas teraźniejszy, jakim posługiwał się narrator i przewaga zdań pojedynczych nadawały historii tempa i dynamiczności, które sprawiały z kolei, że wydarzenia wciągały jeszcze bardziej.
Chłopiec być może był infantylny i ciężko go zrozumieć, co nie zmienia jednak faktu, że jego wrażliwość i sposób postrzegania wojny jeszcze bardziej sprawiała że stawała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to