Rzeczona książka to piękna i momentami wzruszająca historia codzienności rodziny Rabinowiczów, zamieszkujących przedwojenny Lublin. Papa i Mama stworzyli spokojną i przykładną żydowską rodzinę, w skład której wchodziło także dziewięcioro dzieci. Mimo liczebności, która robi na mnie niemałe wrażenie, rodzina funkcjonowała jak dobrze naoliwiona maszyna. Papa był rabinem, Mama zajmowała się dziećmi. Pieniędzy im nie brakowało, a dom, do którego prowadziło dwoje drzwi, był dumą jego mieszkańców.

Dzieci, jak to dzieci, były czasem zadziorne, czasem niesforne, ale doskonale umiały się odnaleźć wśród licznych i dość restrykcyjnych zasad, które panowały w żydowskiej rodzinie. Tradycja i wiara stanowiły opokę dla Rabinowiczów, co widać w każdym opisanym dniu. Dziś nie obserwuję takiego przywiązania do podobnych wartości u nas, współczesnych Polek i Polaków. Wzruszające były przygotowania do zaręczyn oraz ślubu Adiny i Mordechaja, uwidoczniły jak wielką moc ma więź między członkami rodziny. Rabinowicze trzymali się razem i mimo surowych zasad, byli rodziną mocno się wspierającą – czułą, kochającą i biorącą odpowiedzialność za siebie nawzajem.

Z ciekawością wchodziłam w tę codzienność, niesamowicie przesyconą Bogiem, poszanowaniem tradycji i pełną szacunku dla drugiego człowieka. Przyjrzałam się kulturze żydowskiej, wyłapałam różnice, które istniały (nadal istnieją?) między Polakami a Żydami.
Cała recenzja w naszym serwisie W Roli Mamy https://wrolimamy.pl/recenzja/dwoje-drzwi-i-dziewiecioro-dzieci-recenzja/

Rzeczona książka to piękna i momentami wzruszająca historia codzienności rodziny Rabinowiczów, zamieszkujących przedwojenny Lublin. Papa i Mama stworzyli spokojną i przykładną żydowską rodzinę, w skład której wchodziło także dziewięcioro dzieci. Mimo liczebności, która robi na mnie niemałe wrażenie, rodzina funkcjonowała jak dobrze naoliwiona maszyna. Papa był rabinem, Mama...