Zastanawiam się, czy takie ksiażki jeszcze ktoś czyta. Może z sentymentu, to tak. Może ktoś, kto lubił powieści przygodowe (taka nazwa funkcjonowałą, czy ocebcnie, nie mam pojęcia?!). Teraz wszystko jest thillerem lub sensacją, a zwyczajnych powieści przygodowych, z podziałem charakterów na tych dobrych i złych, to już się raczej nie pisze. I ze szczęśliwym zakończeniem, też nie ma.
W powieści Saligariego dramat na Oceanie Spokojnym zdarzał się się w co drugim rozdziale. Raczej nie jest to porywajace dzieło, nawet kolejne „przygody” nie nadają jakiegoś szalonego tempa i ekscytacji. Jest tu trochę awanturniczej buty, trochę romantyzmu.
Na pewno „Dramat…” nie dorównuje korsarskim powieściom Rafaela Sabatinieg. A może one były dla mnei bardziej podniecające, bo byłam w wieku kiedy romatyczne przygody i dramaty mnie cieszyły i ekscytowały dużo bardziej, bo może wyorażałam sobie większość mężczyzn jako niebezpiecznych korasarzy lub super odważnych żeglarzy.

Zastanawiam się, czy takie ksiażki jeszcze ktoś czyta. Może z sentymentu, to tak. Może ktoś, kto lubił powieści przygodowe (taka nazwa funkcjonowałą, czy ocebcnie, nie mam pojęcia?!). Teraz wszystko jest thillerem lub sensacją, a zwyczajnych powieści przygodowych, z podziałem charakterów na tych dobrych i złych, to już się raczej nie pisze. I ze szczęśliwym zakończeniem,...