To taka książka, która nie do końca wiem po co powstała. Tzn. autorka w kółko nam o tym pisze i do końca książki pisze też co chce w niej napisać, a my czekamy na to sedno, właściwą opowieść i wnioski aż tu nagle książka się kończy. Jest chaotyczna, po kilku rozdziałach myślałam, że wiem już o czym będzie, jaki będzie miała kształt, a potem się zawiodłam. Sceny, które prosiły się o ciąg dalszy były urwane, przetykane wyznaniami autorki jak to nad tą książką pracuje i co by chciała w niej zawrzeć. Czasem czułam się jakbym czytała powieść, ale ze źle skonstruowaną fabułą, czasem jakby był to reportaż, ale to raczej notatki do reportażu kiepsko złożone w całość. Odkrywcze wnioski może i są odkrywcze dla ludzi bez wyobraźni i empatii, ale nie są nam nawet zobrazowane a rozpisane przez autorkę we fragmentach, kiedy pisze jakie by chciała wnioski, żeby czytelnik wysnuł. Widać duże wątpliwości pisarskie, chaos i pracę wg koncepcji "zobaczę co mi z tego wyjdzie". Rzeczywiście jest wciągająca, czasem smutna, czasem robi się od niej gorąco, czasem jest śmiesznie. Ale czytałam ją w poczuciu oczekiwania na coś, co wraz ze skończeniem książki nie przyszło.
I jeszcze każdy bohater robił coś z "dezynwolturą" - to słowo zdecydowanie za często się powtarzało.

To taka książka, która nie do końca wiem po co powstała. Tzn. autorka w kółko nam o tym pisze i do końca książki pisze też co chce w niej napisać, a my czekamy na to sedno, właściwą opowieść i wnioski aż tu nagle książka się kończy. Jest chaotyczna, po kilku rozdziałach myślałam, że wiem już o czym będzie, jaki będzie miała kształt, a potem się zawiodłam. Sceny, które...