Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wydaje mi się, że ta książka jest ulepiona z fragmentów, które powstawały w różnym czasie i nie do końca się ze sobą skleiły. Oczywiście można powiedzieć, że w ten sposób oddaje wewnętrzne sprzeczności, które są w ludzkim życiu całkiem naturalne. Nawet, jeśli nasza rzekoma racjonalność chciałaby to widzieć inaczej. Potrafimy kochać i zdradzać. Ulegać impulsom, by następnie logicznie uzasadniać podjęte pod ich wpływem decyzje. Wszystko to wiemy, co niczego nie zmienia. Niestety nie przekonuje mnie takie wyjaśnienie. Emma Becker pracowała przez dwa lata w niemieckim burdelu, który nazywa Domem. Znalazła tam poczucie przynależności, zbudowała więź z miejscem i jego zespołem. Opisuje je z czułością i tęsknotą, już po przymusowym zamknięciu i likwidacji Domu. Sama jest wtedy matką, okres burzliwego życia seksualnego ma, jak sama pisze, za sobą. W tym momencie to macierzyństwo określa ją najpełniej - przynajmniej tak to zrozumiałem. Ale wcześniej? Kreśli portrety koleżanek, opisuje ich różne motywacje do podjęcia pracy prostytutek. Opisuje klientów i wzajemne relacje. Trudne, przyjemne i obojętne doświadczenia. Bywa zabawnie, bywa drastycznie i groźnie. Bywa nijak. Bywa irytująco. Naprawdę poległem na jej rozważaniach o zdradzie. Jedna z koleżanek miała mianowicie męża, który z uwagi na wykonywaną pracę często i na długo wyjeżdżał. Podczas jego nieobecności ona pracowała w burdelu, o czym on nie wiedział. Emma Becker całkiem poważnie zastanawia się, czy to była zdrada, jeżeli żona traktowała klientów jak klientów, czyli nikogo specjalnego. Ot, skończył, wyszedł. Skoro myślała tylko o mężu. Wybaczcie, ale jak to w ogóle traktować poważnie? Może zapytajmy o to tego zdradzanego mężczyznę? Niech pofilozofuje z nami. A kilkadziesiąt stron dalej ta sama Becker modli się o lekką ciążę, podczas której będzie miała chęć i będzie mogła uprawiać sex. A to dlatego, że oddali to ryzyko zdrad partnera. Ładne zestawienie, prawda? Może to by nie były zdrady, bo myślałby o niej i wszystko byłoby jednak w emocjonalnej równowadze? Nie umiem tego skleić. Naprawdę. Dla Emmy Becker z jednego rozdziału to dziwki (tak o nich pisze) są ucieleśnieniem kobiecości. Wyzwolonej, pełnej, pożądającej i pożądanej. Kilka stron dalej jest już inaczej. Dominującą korzyścią jest relatywnie łatwy zarobek. Potem, o czym wspominałem wyżej, kobiecość to jednak macierzyństwo. Wszystko tu się przenika i miesza. Impulsy, uczucia, przemyślenia i refleksje. A jaki powstaje z tego obraz? Odwróćmy pytanie: czy gdybyśmy zapytali koleżanki Emmy Becker o ich wspomnienia z tamtego okresu, byłyby tak samo pozytywne i emocjonalne? Czy byłyby równie wzruszone i traktowały wspólne doświadczenia równie serio? Czy też znajdowały tam więź i czuły, że należą do jakiejś szczególnej grupy kobiet, żyjących na innym poziomie, niedostępnym dla innych, które ugrzęzły w codzienności i szarzyźnie? Wydaje się, że nie. Becker opisuje jedno takie spotkanie. Jej koleżanka jest wtedy przedszkolanką. Wpadają na siebie przypadkiem. Rozmawiają, ale znajoma jest skrępowana, nie ma tu żadnej głębszej serdeczności. Jest obowiązkowe "musimy się spotkać!", do czego, jak zauważa autorka, nigdy nie dojdzie. Czyli, jak się zdaje ta emocjonalna więź jest nicią, którą trzyma w dłoniach sama Becker. Dla innych mogło to być po prostu zajęcie. Tymczasowe lub nie. Niekoniecznie ważne tak, by do niego wracać we wspomnieniach i malować je pastelowo na podkładzie rozmytej przez lata pamięci. Ale to książka Emmy Becker i jej pogmatwane spojrzenie na kobiecość, seks, przynależność, zdradę, przeszłość i przyszłość. Ciekawie było spojrzeć na nie jej oczyma.