Od tego roku zaczęłam uwzględniać pochodzenie osób, które napisały czytane przeze mnie książki. Chciałam zobaczyć, czy czytam różnorodnie. Okazało się, że królują u mnie polskie książki (7), a na drugim miejscu są norweskie (6). To było dla mnie zaskoczenie, ale może faktycznie coś w tym jest. Lubię książki o relacjach międzyludzkich, traumach rodzinnych, pewnych niedopowiedzeniach. Wszystkie norweskie tytuły, jakie przeczytałam krążyły wokół takiej tematyki. Nic dziwnego więc, że „Dni w historii ciszy” mi się podobały.


Simon coraz bardziej zamyka się w sobie, a Eva próbuje do niego dotrzeć. W ich domu zapada cisza. Ten stan nie pojawił się nagle. Natężenie powoli zwiększało się przez lata. Niedopowiedzenia nawarstwiały się, a niektóre sytuacje bywały przemilczane. Do tego dochodzi tajemniczy „intruz”, oraz gosposia. Jaki wpływ wywarły te osoby na życie Simona i Evy?

„Dni w historii ciszy” porusza wiele wątków. Bardzo lubię czytać książki z perspektywy dojrzałych osób, które dokonują podsumowania życia, pochylają się nad sensem minionych zdarzeń. Doceniam te przemyślenia i fragmenty z nich, biorę dla siebie. Jest tu również sporo o macierzyństwie i to właśnie te fragmenty były dla mnie najlepsze. To bardzo delikatny temat, szczególnie w kontekście porównania macierzyństwa chcianego do niechcianego. „Dni w historii ciszy” to krótka lektura, ale jest w nim pewna ciężkość, a wręcz lepkość, przez którą powoli brniemy. 


Od tego roku zaczęłam uwzględniać pochodzenie osób, które napisały czytane przeze mnie książki. Chciałam zobaczyć, czy czytam różnorodnie. Okazało się, że królują u mnie polskie książki (7), a na drugim miejscu są norweskie (6). To było dla mnie zaskoczenie, ale może faktycznie coś w tym jest. Lubię książki o relacjach międzyludzkich, traumach rodzinnych, pewnych...