Celem autorów książki było podniesienie króla Zygmunta III z dołu ,,niesławy", w który zepchnęły go oceny XIX - i niektórych XX - wiecznych historyków. Oceny często krzywdzące i pisane pod wpływem pewnej narzuconej uprzednio narracji. Treść książki skupia się zatem na tłumaczeniu motywów, które powodowały władcą przy podejmowaniu konkretnych decyzji. W efekcie uzyskujemy obraz polityka, w gruncie rzeczy pracującego nad wzmocnieniem pozycji państwa, nie zaś zindoktrynowanego bigota, czy dbającego wyłącznie o interes swego rodu egoisty. Poszczególne rozdziały omawiają mecenat artystyczny, politykę zagraniczną, ustosunkowanie do kwestii religijnych na podłożu krajowym. Brakowało mi jednak rozdziału traktującego wyłącznie o sferze intymnej Zygmunta, chociażby jego stosunków z żonami. Z drugiej strony pewien szkic charakteru wnuka Zygmunta I Starego i Bony uzyskuje czytelnik na podstawie części omawiającej wspomniane już nastawienie do spraw ,,sacrum". W moim odczuciu publikację cechuje staranne opracowanie zamierzonych aspektów, oraz przystępne ich wyłożenie, co plasuje ją na półce solidnych dzieł popularyzujących postaci XVII - wiecznej areny politycznej Rzeczpospolitej.

Celem autorów książki było podniesienie króla Zygmunta III z dołu ,,niesławy", w który zepchnęły go oceny XIX - i niektórych XX - wiecznych historyków. Oceny często krzywdzące i pisane pod wpływem pewnej narzuconej uprzednio narracji. Treść książki skupia się zatem na tłumaczeniu motywów, które powodowały władcą przy podejmowaniu konkretnych decyzji. W efekcie uzyskujemy...