Książka okazała się czymś innym, niż się spodziewałem. Zamiast spotkania z wykładnią rozumności magicznej - jej sposobów przejawiania się w XX w. - czy też, względem niej myślenia pewnego światoobrazu, dostajemy wyciąg recept z "przedwiecznych ksiąg magicznych" i swobodne etykietkowanie zjawisk wewnątrzreligijnych (np. wangi w religii wudu), jako "czarnej magii". Szczególnie ten ostatni element jest irytujący, gdyż, posiłkując się zachodnimi stereotypami, wzmacnia potoczne przypowieści dotyczące innych kultur.
Jako uzupełnienie tekstu Barceló'ego, do książki dodane są grawiury z traktatów alchemicznych (m.in. z "Alchymia" Andreasa Libaviusa), szczególne zaś wrażenie robią "Pieczęcie Filozofów". Uzupełnienie to jednakże jest dość dziwne, gdyż nie stanowi bezpośredniego odniesienia do samego tekstu. Ponadto tłumaczka dodaje "Leksykon magiczny", który, przy zastosowaniu odpowiedniej dozy krytycyzmu, okazuje się całkiem ciekawy.
Czy w takim razie warto sięgać po tę pozycję? Jeżeli oczyścimy naszą percepcję, z nadawania książce znaczenia "literatury popularnomagicznej" (by, nie wspominać już o "naukowej") i potraktujemy ją jako fikcję literacką, okaże się niezgorszym czytadłem, potrafiącym nieźle pobudzić wyobraźnię.
Z drugiej strony książkę można potraktować jako mikrodiagnozę kondycji zjawiska magii w XX w.

Książka okazała się czymś innym, niż się spodziewałem. Zamiast spotkania z wykładnią rozumności magicznej - jej sposobów przejawiania się w XX w. - czy też, względem niej myślenia pewnego światoobrazu, dostajemy wyciąg recept z "przedwiecznych ksiąg magicznych" i swobodne etykietkowanie zjawisk wewnątrzreligijnych (np. wangi w religii wudu), jako "czarnej magii"....