"Chata na Siwym Groniu" przyciągnęła mnie swoją piękną klimatyczną okładką, ale też świetnym opisem. Pomyślałam, że to będzie bardzo dobra i lekka opowieść i taka właśnie była, idealnie sprawdziła się w ten wiosenny czas, gdy wszystko budzi się do życia.
Książkę czyta się jak pamiętnik, są daty i opisane dni, bardzo zwyczajnie o tym, że Maryla miała kiedyś marzenie mieć dom na szczycie góry, o tym jak spełniła te marzenie, o tym jak się zakochała w tym miejscu. O tym jak musiała się do wszystkiego przyzwyczaić, no ale przecież to nie jest dziwne! Zawsze trzeba się dostosować do nowej rzeczywistości.
Znajdziecie tutaj przepiękne opisy przyrody, tak rzeczywiste, że gdy zamkniecie oczy to będziecie widzieć dokładnie to co Autorka opisuje, spotkacie tutaj zwierzęta domowe i te dzikie, poznacie Marylę, która stworzyła wymarzoną chatę dla siebie, ale i dla wielu innych osób, którzy pokochali to miejsce równie mocno jak ona.. którzy chętnie do niej wracali, i pięknie spędzali wspólnie czas, dzielili się dobrem i złem, pomagali sobie, wspierali.. To bardzo ciepła opowieść, miłośnicy powieści obyczajowych będą w raju czytając ją.

"Chata na Siwym Groniu" przyciągnęła mnie swoją piękną klimatyczną okładką, ale też świetnym opisem. Pomyślałam, że to będzie bardzo dobra i lekka opowieść i taka właśnie była, idealnie sprawdziła się w ten wiosenny czas, gdy wszystko budzi się do życia.
Książkę czyta się jak pamiętnik, są daty i opisane dni, bardzo zwyczajnie o tym, że Maryla miała kiedyś marzenie mieć...