Na pozór historia o miłości, ale w głębszej warstwie merytorycznej intrygująca od samego początku historia dwojga ludzi, których łączy miłość nieposkromiona, szalona, taka, która powoduje i śmiech, i łzy, wzruszająca i poruszająca. Dwa spojrzenia na każdą sytuację – dwugłos narracyjny jeszcze bardziej ją urozmaica i dodaje pikanterii. Hrehorowicz stworzył zupełnie inną, nietypową powieść, której kanwą jest związek tych dwojga. I jak to bywa w związkach, na początku jest sielanka, a bohaterowie jakby oderwani od czasu i przestrzeni, w końcu zakochani czasu nie liczą.


Autor znakomicie skupił się na stopniowym odsłanianiu napięcia towarzyszącemu przy czytaniu. Dawkuje nam to uczucie po kawałku, koncentrując się na ich stanach emocjonalnych, psychicznych, ukazując złożoność ludzkiej psychiki odczytującej te same sytuacje i zdarzenia w dwojaki sposób, ilu ludzi tyle spostrzeżeń. Dede i Wiktor – duet niedoskonały. Skumulowana wartość względnych pojęć. Wiktor to mężczyzna nadzwyczaj przeciętny, niczym się nie wyróżniający poza otwartością umysłu, bystrością i imponującą inteligencją. Dominika to typ aspołeczny, ukrywający się przed światem z własnego wyboru, w przeszłości doznała wielu krzywd i by teraz nie doznać tego powtórnie skutecznie buduje wszelkie bariery. Wyróżnia ją nieskazitelna uroda, piękno fizyczne oraz z upływem czasu, jak się przekonamy, niewzruszony podły charakterek, który da o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie.

Związek tych dwojga przypomina mi świetny film „Pan i pani Smith”. Jak kochać to na śmierć, jak żyć, to w pełnym tego słowa znaczeniu, skutecznie uprzykrzając życie drugiemu, przedkładając dobro tylko na swoją korzyść. I podobnie jest tutaj. Los bywa przewrotny dając nam wyraźnie do zrozumienia, że tu przypadków nie znajdziecie, nic nie jest jednoznaczne, do końca określone, zawsze jest ten element zaskoczenia, jak w tym przypadku zakończenie. Bywają momenty w życiu, których nie jesteśmy w stanie określić palpacyjnie, zdroworozsądkowo. Nawet, jeśli chodzi o wzajemne relacje.


Styl autora przypomina dramat w kilku aktach. Każdy rozdział to osobny „akt” - stopniuje napięcie i ciekawość posługując się całą paletą emocji, zaskakuje niekonwencjonalnym zwrotem akcji, skupiając się na psychicznych stanach swoich bohaterów. Dodatkowym atutem tej historii jest kompletnie oniryczne zakończenie. Czytelnik już nie wie, czy to, co opowiedziało mu tych dwoje bohaterów jest prawdą, czy tylko wyimaginowaną, wydobytym z cienia wewnętrznym niepokojem, rzeczywistość zmodyfikowaną.


Bez wątpienia to powieść bardzo nietypowa, która od pierwszych wersów intryguje, zadziwia niecodzienną polszczyzną, taką, której w dzisiejszej rzeczywistości prawie się nie używa, ciętym językiem, lekkim stylem i iskrzącą niemal fabułą, której główną ścieżką jest właśnie wątek tej jakże uzupełniającej się miłości. Pod metaforycznym tytułem kryje się zaś wiele znaczeń, które czytelnik rozszyfruje każdy na swój sposób. A po lekturze zadamy sobie wiele pytań o jego zasadność, bo bestia kryje się w każdym z nas. Zbudzona gdzieś z dna serca roszcząca sobie prawa do naszych bezwzględnych zachowań, wahań psychicznych, rozchwianych emocjonalnie wyobrażeń.


Mądra, zmuszająca do głębszych refleksji książka, która bardzo Was poruszy i wierzę, że zostanie z Wami na bardzo długo. Szczerze polecam!


https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2017/10/rekomendacja-brzydal-i-bestia-wojciech.html

Na pozór historia o miłości, ale w głębszej warstwie merytorycznej intrygująca od samego początku historia dwojga ludzi, których łączy miłość nieposkromiona, szalona, taka, która powoduje i śmiech, i łzy, wzruszająca i poruszająca. Dwa spojrzenia na każdą sytuację – dwugłos narracyjny jeszcze bardziej ją urozmaica i dodaje pikanterii. Hrehorowicz stworzył zupełnie inną,...