Ciężko jest komentować książkę, w której główny bohater jest nieziemskim dupkiem, ale jednocześnie jest chory - bo przecież należy mu się współczucie i wyrozumiałość. Dlatego przez połowę lektury czułam się rozdarta, kiedy miałam ochotę zamordować Jamesa. Musiałam sobie jednak wtedy przypominać, że jestem usprawiedliwiona, ponieważ James to dupek z urodzenia i szczerze wątpię, żeby, będąc w pełni zdrowym, nagle przestał nim być. Czujcie się ostrzeżeni. 😛
Podziwiałam natomiast Theo, który jest osobą o stalowym kręgosłupie moralnym, a do tego zdeterminowaną i upartą jak osioł. Gdyby nie jego upór, ten związek nie miałby szans. Zdecydowanie miał w życiu szczęście, tak do rodziny, jak i do przyjaciół (czego o Jamesie nie można powiedzieć), co uczyniło go silnym i odpornym. Kiedy uwierzył, że ich relacja jest wyjątkowa, nie pozwolił, żeby choroba Jamesa odebrała im obu szansę na prawdziwą miłość. Chociaż James jest tu piękny i nieprzyzwoicie bogaty, wydawałoby się - najważniejsza nagroda w związkowej loterii, dla mnie to Theo jest główną wygraną i myślę, że James się ze mną zgodzi. 🥰
Książka bardzo sugestywnie opisuje zmagania Jamesa z chorobą dwubiegunową i jego cierpienie, zarówno to, którego źródłem jest choroba, jak i to, które sam sobie zadaje. Momentami ciężko mi się to czytało, do tego stopnia, że miałam ochotę pominąć niektóre fragmenty. Warto jednak zapoznać się z nimi, żeby w pełni docenić ogrom pracy, jaką musieli wykonać obaj bohaterowie, aby w finale zbudować wspólnie coś pięknego i trwałego.
Podobało mi się ❤

Ciężko jest komentować książkę, w której główny bohater jest nieziemskim dupkiem, ale jednocześnie jest chory - bo przecież należy mu się współczucie i wyrozumiałość. Dlatego przez połowę lektury czułam się rozdarta, kiedy miałam ochotę zamordować Jamesa. Musiałam sobie jednak wtedy przypominać, że jestem usprawiedliwiona, ponieważ James to dupek z urodzenia i szczerze...