Bardzo dobra pozycja dla wszystkich, którzy nadal czują się zgorszeni, słysząc lub czytając lżejsze lub cięższe wulgaryzmy. Jak autorka sama zastrzega, nie chodzi o to, by przekonać wszystkich odbiorców do przeklinania, ale o to, by pokazać, że wulgaryzmy są już częścią naszej kultury i wielu społeczności.
Emma Byrne spogląda na temat od strony neurobiologii, różnic kulturowych, postrzegania przekleństw wśród mężczyzn i kobiet, używania słów niecenzuralnych w różnych sytuacjach (odczuwanie bólu, towarzystwo znajomych, relacje z innymi pracownikami) oraz występowaniu znaków nacechowanych wulgarnie wśród naszych człekokształtnych kuzynów.
Wszystko opisane jest w bardzo lekki i przystępny sposób, mimo że dziennikarka powołuje się na badania wielu naukowców, czy to neurobiologów, czy to ekspertów językowych. Moje jedyne zastrzeżenie wypływa jedynie z krótszego ostatniego rozdziału, w którym można by przedstawić znacznie szersze różnice w przekleństwach w danych rejonach świata, nie mniej jest to temat do własnego zgłębienia, bo książka i tak, moim zdaniem, spełnia swój cel, pokazując że nie ma czego się wstydzić.
Nie chodzi o to, by być wulgarnym i wplatać "curvy" co drugie słowo w każdej wypowiedzi. Ważne jest tylko to, by nie bać się takim "mięsem" rzucić w odpowiedniej sytuacji i nie krzywić się, gdy do uszu wpada nam wulgarna wiązanka.

Bardzo dobra pozycja dla wszystkich, którzy nadal czują się zgorszeni, słysząc lub czytając lżejsze lub cięższe wulgaryzmy. Jak autorka sama zastrzega, nie chodzi o to, by przekonać wszystkich odbiorców do przeklinania, ale o to, by pokazać, że wulgaryzmy są już częścią naszej kultury i wielu społeczności.
Emma Byrne spogląda na temat od strony neurobiologii, różnic...