Na początku był chaos, czyli porwanie. Jak u Hitchcocka, a raczej według Hitchcocka: najpierw trzęsienie ziemi, a potem napięcie rośnie. Zaczęło się więc nie od pytań, ale porwanie Agaty – tyleż nagłe, co tajemnicze – już rodzi pytania. Dlaczego ją porwano? Kto za tym stoi? Czego chce? Jak to się skończy?
Jest więc tajemnica. Do niej dochodzi intryga. W intrydze z kolei robi się miejsce na zemstę. A tam, gdzie chodzi o zemstę, trafia się też zabójstwo.
Trzeba więc zacząć od początku – od porwania. Kim jest Agata, że ją uprowadzono? Tego ona sama nie jest do końca pewna. Zniknęła na siedem lat, zaginęła, co było jedną wielka mistyfikacją, w której występowało jej alter ego – Monika. Do pierwszych pytań dochodzą zatem kolejne, na przykład: kim była Monika? Tu jest nieco łatwiej i robi się ciekawiej. Zwerbowana, szkolona i trenowana agentka („przepełniona żądzą zemsty”, „bezduszna maszyna do zadań specjalnych”) – jak Nikita z filmu Nikita (czy Nina z filmu Kryptonim Nina).
Porwanie, od którego zaczyna swoją powieść Lidia Tasarz, miało na celu ratowanie życia Agaty, która włamała się do tajemniczej bazy danych w poszukiwaniu informacji o nieżyjącym od wielu lat ojcu i trafiła na ślad prowadzący do wyjaśnienia tajemniczej śmierci rodziców i brata w wypadku samochodowym. Ci sami ludzie bowiem, którzy stali za wypadkiem, w jakim zginęła jej rodzina, dokonali zamachu na nią – to ten brutalny napad podczas joggingu w miejskim parku, po którym długo leżała w śpiączce. Na szczęście przeżyła.
By zdobyć te informacje, owinęła sobie wokół palca kobieciarza Joachima, doktoranta politechniki, co miało jej umożliwić dotarcie do jego ojca – odpowiadającego za śmierć rodziców oraz brata – i doprowadzenie do wypadku, w którym by zginął tak jak jej rodzina. Nie było to łatwe, gdyż nosili różne nazwiska – Joachim był dzieckiem nieślubnym.
Akcja czasami dzieje się tylko w umyśle bohaterki – jawa miesza się tam ze snem i wspomnieniami, nawet tymi częściowo zatartymi. Towarzyszą im chwilowe, ale coraz dłuższe utraty wzroku Agaty – najpierw straciła rodzinę, teraz traci wzrok.
Akcji z kolei towarzyszą następne pytania: Kim jest Konrad? Kim są Joanna i Krzysztof? Kim są w ogóle i kim są w życiu Agaty? Co łączy ich teraz i co połączyło ich w przeszłości?
Wszystko gwałtownie przyspiesza, i to w zupełnie innym, niespodziewanym kierunku, gdy na scenę wkracza najpierw Gollum i jego grupa OXP (Organizacja X Przezroczyści), a wkrótce potem tajemniczy Dan z Ameryki. A więc kolejne pytania: Kim jest Gollum? I dużo, dużo ważniejsze: Kim jest Dan, który nosi to samo nazwisko co Agata, ale stoi po przeciwnej stronie (jest jej wrogiem, tak jak wcześniej był wrogiem jej ojca)? Kim jest Sara, która z nim przyleciała, i dlaczego musiała zginąć?
Autorka podzieliła swoją sensacyjną opowieść na cztery części. Część I i III to relacja Agaty. Część II i IV – relacja Konrada. W tak splecione części wplotła skomplikowaną intrygę, której jak cień towarzyszy zabójstwo. Można by powiedzieć: gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą, tyle że tym razem chodzi o nerki Agaty. Jakieś pytania?

Na początku był chaos, czyli porwanie. Jak u Hitchcocka, a raczej według Hitchcocka: najpierw trzęsienie ziemi, a potem napięcie rośnie. Zaczęło się więc nie od pytań, ale porwanie Agaty – tyleż nagłe, co tajemnicze – już rodzi pytania. Dlaczego ją porwano? Kto za tym stoi? Czego chce? Jak to się skończy?
Jest więc tajemnica. Do niej dochodzi intryga. W intrydze z kolei...