Nie jest to książka na wysokim poziomie, prawdopodobnie z tego względu, że ma charakter popularnonaukowy. Autor często wczuwając się w przeciwne stanowiska używa formy pierwszoosobowej, przez co można odnieść wrażenie, że są to stanowiska pod którymi się podpisuje – w jakimś stopniu zakłóca to przejrzystość wywodu. Ruse próbuje polemizować nie tylko z teizmem, ale i z nowym ateizmem reprezentowanym przez Dawkinsa czy Dennetta. Twierdzi, że czterej jeźdźcy apokalipsy są zbyt emocjonalnie zaangażowani w swoją retorykę, często stosują pozamerytoryczne argumenty (chwyty erystyczne) i patrzą z nadmierną protekcjonalnością na swoich oponentów. Filozof proponuje podejście bardziej ugodowe i życzliwe wobec wierzących. Chociaż ostatecznie zgadza się z wnioskami nowych ateistów, to nie zgadza się z ich argumentacją. W rzeczy samej – w końcu stwierdza, że wierzenia religijne są nieracjonalne i nie przystoją osobom wykształconym i intelektualnie dojrzałym. Głównym motywem towarzyszącym książce jest teza, że religia nie jest tylko kwestią epistemologiczną, czy metafizyczną ale także egzystencjalną i moralną. Autor zastanawia się czy potrzebujemy świeckiego substytutu religii (np. idei nieprzerwanego postępu, czy świeckiego humanizmu) i czy ten substytut da się zrealizować. Konkluzja jest taka, że ateizm nie daje absolutnej gwarancji sensu życia i fundamentu wartości przez co być może psychologicznie jest mniej komfortowy, ale jest to godna cena jaką ateiści płacą za prawdę.

Nie jest to książka na wysokim poziomie, prawdopodobnie z tego względu, że ma charakter popularnonaukowy. Autor często wczuwając się w przeciwne stanowiska używa formy pierwszoosobowej, przez co można odnieść wrażenie, że są to stanowiska pod którymi się podpisuje – w jakimś stopniu zakłóca to przejrzystość wywodu. Ruse próbuje polemizować nie tylko z teizmem, ale i z nowym...