W lutym br. ukazała się nowa pozycja Stanisława Obirka, teologa i publicysty, będąca analizą poglądów współczesnych myślicieli zajmujących się religią. Czytelnik znajdzie w książce zagadnienia z teologii, religioznawstwa, jak i socjologii religii.

Książka „Umysł wyzwolony. W poszukiwaniu dojrzałego katolicyzmu” jest dyskusją nad kształtem Kościoła katolickiego, jego miejsca w społeczeństwie i roli, jaką ma odgrywać w życiu człowieka. Obirek ukazuje złożoność myśli teologicznej poświęconej katolicyzmowi. Zarówno wśród osób związanych z tą instytucją, jak i jej zewnętrznych komentatorów. Pisze: „Tak jak w anegdocie trzech Żydów ma cztery opinie na temat judaizmu, tak każdy z trzech katolików będzie utrzymywał, że to jego wizja Kościoła jest prawdziwa” (s. 127). Można nazwać to subiektywizmem i relatywizmem, dostrzegając w tym niebezpieczeństwo. Pytanie: czy postawa otwartości i chęci dojścia do Boga własną drogą jest zagrożeniem dla człowieka czy instytucji, w ramach której funkcjonuje? Można również potraktować je jako wzbogacenie religii przez nowe, często będące w niezgodzie z nauczaniem instytucji, spojrzenie na wiarę. Pytanie: czy w przypadku indywidualnego dojścia do Boga religia instytucjonalna jest jeszcze potrzebna?

Więcej: www.zzyciaksiazek.blogspot.com

W lutym br. ukazała się nowa pozycja Stanisława Obirka, teologa i publicysty, będąca analizą poglądów współczesnych myślicieli zajmujących się religią. Czytelnik znajdzie w książce zagadnienia z teologii, religioznawstwa, jak i socjologii religii.

Książka „Umysł wyzwolony. W poszukiwaniu dojrzałego katolicyzmu” jest dyskusją nad kształtem Kościoła katolickiego, jego...

trudno krytykować kogoś, kto najpewniej nie skrzywdziłby muchy w dobroci swojej, ale autor co nieco zasłużył. właściwie do 40-50 strony napotykamy na oznajmienie, co w książce będzie, co ona ma na celu, czego chce autor. czytelnik się frustruje, bo w kolejce następne książki do przeczytanie, a nadal nie dochodzimy w lekturze Umysłu Wyzwolonego do meritum. i - niestety - po 40-50 stronie nic się już nie wydarzy: będziemy nadal dostawać masę skojarzeń do pewnych tekstów, myślicieli, pisarzy, ślizgamy się po powierzchni nie wiadomo czego; żadnej kontrowersji, żadnego interesującego paradoksu, zdecydowanego poglądu autora. dowiadujemy się np takich sensacji, że Eliade jest wybitnym znawcą Jogi, co chyba wstyd w ogóle przypominać; egzegeza powieści Saramago o Jezusie sprowadza się do tego, że książka Saramago jest o Jezusie, a Saramago był komunistą, więc spojrzenie Saramago na Jezusa jest spojrzeniem komunisty na Jezusa (zakres informacji zajmujący bodaj cały akapit, jakim zostaje obdarowany czytelnik, nie przekroczył znajomości omawianego tytułu i autora); można się dowiedzieć też, że w hinduizmie jest coś takiego jak Wedy, Bhagavad Gita, Upaniszady i coś w nich jest, co - gdyby odrobinę pokombinować - jakoś komponuje się z chrześcijaństwem. i tak jest chyba cały czas, jeśli nic się przede mną między wierszami nie ukryło.
całość rozczarowuje. książka zresztą jest pomyślana jako "książka o religii" jako takiej, medytacja nad nią, próba oceny, krytyki.
cóż bardziej ambitnego?!
niestety, niestety - projekt to nieudany.

trudno krytykować kogoś, kto najpewniej nie skrzywdziłby muchy w dobroci swojej, ale autor co nieco zasłużył. właściwie do 40-50 strony napotykamy na oznajmienie, co w książce będzie, co ona ma na celu, czego chce autor. czytelnik się frustruje, bo w kolejce następne książki do przeczytanie, a nadal nie dochodzimy w lekturze Umysłu Wyzwolonego do meritum. i - niestety - po...

Ta książka więcej obiecuje, niż daje. Przedmowa, (pod)tytuł, wreszcie osoba autora z jego wykształceniem, erudycją i ciekawą biografią zapowiadały rzecz niebanalną, a być może nawet odkrywczą i odświeżającą polski dyskurs teologiczny. Liczyłem przynajmniej na inspirujący do dalszych przemyśleń zarys dojrzałego katolicyzmu. Otrzymałem tylko dosyć powierzchowną wycieczkę po niezliczonej ilości tematów. Czego tu nie ma! Jung i Karen Armstrong, Wedy i Upaniszady, Gombrowicz, Brzozowski i Miłosz, Polak/Więcławski i Hryniewicz, historia islamu i kabały, Pasolini i Saramago, historia jezuitów i Holocaust, Dostojewski i Ong oraz wiele, wiele więcej. Obirek skacze z tematu na temat, próbując nieco na siłę łączyć poszczególne wątki, ale koniec końców nie bardzo wiadomo o co mu chodzi - oprócz tego, że walczy z religią instytucjonalną (niestety książka wygląda na wytwór jakiegoś antyinstytucjonalnego resentymentu). Zadziwia też niezrozumienie tak podstawowych kwestii, jak dogmat o nieomylności papieża (odnoszę wrażenie, że celowo zbanalizowany). Bardzo nie spodobała mi się też interpretacja dorobku Hansa Ursa von Balthasara, jednego z najwybitniejszych teologów XX wieku. I choć "Umysł wyzwolony" nie nuży, to jednak bardzo rozczarowuje. Można sobie darować. Chyba jedyny pożytek, jaki z niej wyniosłem to chęć przeczytania kilku książek, które autor tak obficie cytuje.

Ta książka więcej obiecuje, niż daje. Przedmowa, (pod)tytuł, wreszcie osoba autora z jego wykształceniem, erudycją i ciekawą biografią zapowiadały rzecz niebanalną, a być może nawet odkrywczą i odświeżającą polski dyskurs teologiczny. Liczyłem przynajmniej na inspirujący do dalszych przemyśleń zarys dojrzałego katolicyzmu. Otrzymałem tylko dosyć powierzchowną wycieczkę po...

Baradzo dobra i bardzo ważna książka. Polecam!

Baradzo dobra i bardzo ważna książka. Polecam!

http://istas11.wordpress.com/2012/01/14/czy-doskonaly-katolicyzm-istnieje/

http://istas11.wordpress.com/2012/01/14/czy-doskonaly-katolicyzm-istnieje/

Dobra

Dobra

Fragmentami bardzo trudno mi się ją czytało, rozważania teologiczne zdecydowanie powyżej moich zdolności rozumienia. Hermetyczny język.

Niektóre rozdziały bardzo mi się podobały, zwłaszcza fragmenty o Vaticanum II i teologii wyzwolenia.

Fragmentami bardzo trudno mi się ją czytało, rozważania teologiczne zdecydowanie powyżej moich zdolności rozumienia. Hermetyczny język.

Niektóre rozdziały bardzo mi się podobały, zwłaszcza fragmenty o Vaticanum II i teologii wyzwolenia.