Potworność. Liczyłem na coś zupełnie innego. Tytuł nieadekwatny. Pół książki to szukanie intencji, motywacji i źródeł inspiracji matematyzacji przyrody dokonanej przez Galileusza. Kolejną pokaźną część zajmują medytacje Kartezjusza. Lakoniczne wspomnienie kolejnych filozofów epistemologii. Krytyka Locka i Huma. Urwanie wątku na Kancie. Nic odkrywczego.

Do tego dochodzi okropny przeintelektualizowany akademicki bełkot:
„Nieskończoność ekstensywna i intensywna, która przez idealizację była podstawą całego bogactwa naoczności zmysłowej, wykraczając nawet poza rzeczywistą naoczność zmysłową – nieskończoność jako podzielność in infinitum wraz z tym wszystkim, co należy do kontinuum matematycznego – stanowi podstawę nieskończoności dla jakości wypełnieniowych, które wraz z owymi przejawami zmysłowymi uzyskują eo ipso swą podstawę”;
albo:
„Wobec poznania absolutnego, które przypisujemy Bogu-Stwórcy, poznanie czysto matematyczne ma tylko jeden brak, jak się powiada, że wprawdzie jest ono także poznaniem absolutnie oczywistym, lecz wymaga systematycznego procesu, aby zrealizować poznawczo wszystko, co istnieje w kształtach obecnych w formie czasoprzestrzeni, a zatem wymaga matematyki w jawnej postaci”.
I nie chodzi o to, że do lepszego zrozumienia należy przeczytać poprzednie dzieła Husserla – ta pozycja to makulatura.

Potworność. Liczyłem na coś zupełnie innego. Tytuł nieadekwatny. Pół książki to szukanie intencji, motywacji i źródeł inspiracji matematyzacji przyrody dokonanej przez Galileusza. Kolejną pokaźną część zajmują medytacje Kartezjusza. Lakoniczne wspomnienie kolejnych filozofów epistemologii. Krytyka Locka i Huma. Urwanie wątku na Kancie. Nic odkrywczego.

Do tego dochodzi...

W "Kryzysie nauk europejskich.." Husserl podchodzi do fenomenologii transcendentalnej z nieco innej strony niż w pozostałych swoich pracach. Zamiast prezentacji swojego systemu filozoficznego skupia się raczej na analizie idei obiektywizacji przyrody za pośrednictwem matematyki, która od czasów Galileusza jest podstawową perspektywą z jakiej nauka bada świat. Husserl stara się pokazać, że taki obiektywizm niesie za sobą nieusuwalne paradoksy, które refleksja filozoficzna, w osobie Kartezjusza i jego następców, od początku starała się rozwiązać, kierując filozofię krok po kroku ku perspektywie transcendentalnej, która to perspektywa jako jedyna może te sprzeczności rozwikłać.

Pracę czyta się dość szybko i przyjemnie. Husserl ciekawie prezentuje rozwój idei transcendentalnej od Kartezjusza, poprzez brytyjski empiryzm, aż po Kanta. Niestety, praca wydaje się urywać nagle, brakuje mi na końcu jakiejś mocniejszej konkluzji. Motywacją do jej napisania było prawdopodobnie ukazanie problemu niewydolności światopoglądu naturalistycznego, który to problem nurtował Husserla od samego początku, w sposób mniej odwołujący się do systematycznych argumentów, a bardziej skłaniający ku analizie historycznej. Mimo wszystko mam wrażenie, że "Kryzys nauk europejskich.." jest pracą odrobinę przereklamowaną. Wydaje mi się, że "Kryzys europejskiego człowieczeństwa..." lepiej i szerzej omawia poruszane tu zagadnienia.

W "Kryzysie nauk europejskich.." Husserl podchodzi do fenomenologii transcendentalnej z nieco innej strony niż w pozostałych swoich pracach. Zamiast prezentacji swojego systemu filozoficznego skupia się raczej na analizie idei obiektywizacji przyrody za pośrednictwem matematyki, która od czasów Galileusza jest podstawową perspektywą z jakiej nauka bada świat. Husserl stara...

Husserlowe spojrzenie na europejską myśl jest niezwykle wnikliwe i najpewniej słuszne. Tylko czy obecnie ma jeszcze takie znaczenie?

Husserlowe spojrzenie na europejską myśl jest niezwykle wnikliwe i najpewniej słuszne. Tylko czy obecnie ma jeszcze takie znaczenie?

Moje pierwsze spotkanie z Husserlem zakończone sukcesem. Husserl zawiera tutaj swoją oryginalną wykładnię historii filozofii, a właściwie filozofii historii. Nie wchodząc w merytorykę, książka napisana ładnym, literackim językiem.

Moje pierwsze spotkanie z Husserlem zakończone sukcesem. Husserl zawiera tutaj swoją oryginalną wykładnię historii filozofii, a właściwie filozofii historii. Nie wchodząc w merytorykę, książka napisana ładnym, literackim językiem.

Rozważania na pewno wybitne, ale chyba nie nadążam, albo nie rozumiem... i zbyt dużo powtorzeń....

Rozważania na pewno wybitne, ale chyba nie nadążam, albo nie rozumiem... i zbyt dużo powtorzeń....